...Idol Ko Si Joey ng Royal Tru Orange

 

Sa isang pamilyang Pinoy, hindi kumpleto ang isang bahay kung walang telebisyong makikita sa sala dahil likas na sa atin ang panonood. Ang kwadradong aparatong ito ang nagbibigay ng kung anong special bonding sa isang pamilya. Sa araw-araw nating pamumuhay ay kinakain ng appliance na ito ang ating mga oras. At sa bawat panonood natin ng mga lecheseryes, balitang showbis, at  kung anu-ano pang mga nagbibigay ng aliw ay nasisingitan ng mga commercials ang ating buhay.

Noong mga huling taon ng Dekada Otsenta, ang hindi ko malilimutang mga patalastas ay ang "Joey Series" ng Royal Tru-Orange na mula sa Coca-Cola. Ang temang ito ang nagpalakas ng kanilang bentahe laban sa kakumpitensya nila sa industriya ng pamatid-uhaw. Kaya nga naisipan ng Pepsi-Cola noon na daanin nalang sa pakontes na "Number Fever" ang kanilang strategy (na sa kasamaang palad ay nabulilyaso) pagdating sa marketing ng kanilang mga produkto.

Bago pa man napasigaw si Toni Gonzaga ng "I love you Piolo..." sa "Magpakatotoo Ka Series" ng Sprite ay kinagiliwan na ng sambayanan ang maabilidad na si Joey. Bago pa man nakaisip ng mga ideya ang Mentos sa mga 'di-inaasahang sitwasyon, ay nagawa na ito ng RTO sa katauhang ginampanan ni RJ Ledesma. Ang tagline na "Ako at Royal, Natural" ay nakapukaw sa atensyon ng masa lalo na sa grupo ng mga kabataan. Kung sino man ang naatasang mag-isip sa konsepto para sa temang ito ay masasabi kong isang henyo dahil kuhang-kuha niya ang panlasa ng mga nakakapanood.

...Inaabangan Namin ang Hallowen Special ng "Magandang Gabi, Bayan"

 

Noong tayo ay mga bata pa, napakadali nating disiplinahin. Isang sabi lang ni ermats ng "...may mamaw diyan!", ay matatakot na tayo at susunod na sa kung ano mang gusto niyang mangyari. Ngayong tayo ay matatanda na, pinipilit nating maniwala sa sinabi ni pareng Ely B. na "...wala namang multo ngunit takot sa asawa ko!" Tama, nakakalimutan nating may multo dahil sa busy-busy-han na tayo sa buhay na parang life; pero kapag malapit na ang undas ay bigla tayong binabalikan ng ating pagkabata upang takutin sa mga aswang, kapre, masasamang ispiritu, at kung anu-ano pang mga bagay na hindi natin mabigyan ng paliwanag.

Ano bang mayroon sa Halloween, All Saint's Day, at All Soul's Day? Bakit sa tuwing sumasapit ang okasyon na ito ay kailangan nating takutin ang ating mga sarili sa mga bagay na pinaniniwalaan nating nakakatakot? 

Sa teevee, halos lahat ng palabas kapag huling linggo ng Oktubre ay nakakatakot. Biglang ipinapalabas ang "Shake, Rattle, and Roll" na mayroon na yatang isandaang sequels. Halos lahat ng channels ay pare-pareho ang tema - ang walang-kamatayang nakakatakot na mga kuwento ng mga namatay na nagbalik sa mundo upang patayin sa takot ang mga taong 'di pa namamatay!

Admin BORIS

"Isa kang malufet na Batang 90's kung naitago mo ang mga laruang kinalakihan mo noong Dekada NoBenta."

Nakilala ko si Ka-Dekads JHONNY CAYLAO sa "Kami ang Batang 90's" fan page sa efbee. Talagang napanganga ako at tumulo ang laway noong makita ko ang koleksyon niya ng mga 90's memorabilia partikular na ang mga laruan. Paksyet nmalagket, talagang nanghinayang akong bigla sa mga bagay na meron ako noong Nineties na nasira, napabayaan, at itinapon nalang sa basurahan! Meron akong mga naitabi ngunit wala ito sa kalingkingan ng dami ng kanyang koleksyon.

For the Man

"Isa kang Batang 90's kung alam mo kung sinu-sino ang mga kalaban ng Bioman."

Mukhang nauuso na talaga ang pagbabalik-tanaw dahil nagawaan na ng ulat ni Jessica Soho ang "Thursday Throwback" at "SentiSabado" sa kanyang mga programang SONA at KMJS. Salamat sa isang episode na napanood ko noong nakaraang Linggo, nalaman kong hindi lang pala ako gurang na hindi tumatanda sa tuwing kapiling sila Red One, Green Two, Blue Three, Yellow Four, at Pink Five!

Naikuwento ko na sa inyo ang pangarap kong palitan si Sammy dahil nabasa ko noon sa aking horoscope na ang aking lucky number ay two at ang lucky color ko ay green. Naikuwento ko na sa inyo ang kasaysayan ng bawa't miyembro ng Bioman at ang kani-kanilang mga katangian. Sa haba ng aking mga alaala ay naisip kong hati-hatiin ang mga ito para hindi naman kayo mabato sa pagbabasa. 

O sya, matapos ang halos isang taon, heto na ang Part Two.

Happy Little Trees

ROBERT "BOB" ROSS

(October 29, 1942 - July 4, 1995)

"Isa kang Batang Nineties (at Eighties) kung namangha ka sa talento ni Bob Ross" 

Noong ako ay bata pa, mayroong isang canvas painting sa bahay ng mga lola ko sa Adamson Crame ang madalas kong titigan dahil sa sobrang ganda ng pagkakagawa. Parang tunay 'yung tanawin na bundok, ilog, sinag ng araw, mga ulap, at mga puno kaya kapag nakikita ko ito, ang pakiramdam ko ay nandoon ako mismo sa lugar na iyon. Ganun yata talaga ang imahinasyon kapag nasa pre-school stage ka pa lang, "carried away" kaagad sa mga nakikita.

Nasa unang baytang ng elementarya nang mapanood ko sa RPN 9 ang isang nagpipintang lalaking balbas-sarado at may kakaibang buhok. Bigla kong naalala ang nakasabit sa dingding ng bahay nila lola - kahawig ng nasa teevee kaya mula sa pagkakatayo habang hawak ang pihitan ng channel ay napaupo ako sa aming sofa. Nanood ako ng may konting pag-aalinlangan dahil baka may cartoons na sa Channel 7. Hindi ko namalayan, natapos ko na pala ang buong programa. Taena, ang ganda ng nagawa niya.

Telebobos

"Isa kang Batang Nineties kung natakyut ka sa mga Teletubbies."

Hindi ko alam kung paano ako napadpad sa lugar na iyon - luntian ang kapaligiran, dinig na dinig ko ang mga huni ng ibon, at ang daming mga bulaklak na humahalimuyak.

Pahiga na sana ako sa damuhan nang makita kong may mga papalapit sa akin na mga nilalang na mukhang aliens na kasama sa United Colors of Benetton. Habang patungo sila sa akin ay napansin ko ang mukhang engot nilang pagtakbo at unti-unti kong narinig ang mala-abnoy na pagsambit nila ng "EH-OH! EH-OH! EH OH!".

Tumakbo ako papalayo sa kanila. Sobrang bilis na halos sasabog na ang aking dibdib sa paghinga. Malas ko lang at ako ay natalisod sa pesteng batuhan. Nang maabutan nila ako ay bigla silang pumalibot sa akin at sabay-sabay na nagsabi ng "UH-OH!".

Biglang may humampas nang mahina sa aking mukha. Isa, dalawa, tatlo, apat.

"Kuya, gising ka na. Nood tayo ng teevee.", narinig kong lambing ng tatlong-taong gulang kong utol na si Carlo.

Salamat at panaginip lang pala. Epekto lang siguro ng gin pomelong ininom namin kagabi.

Nang mabuo na ang aking diwa habang nakahiga pa rin sa aming sofa ay naaninag ko ang palabas sa telebisyon. Napasigaw ako ng malakas na "Waaahhhhhh......".

Taena, nagkatotoo 'yung bangungot ko!

Ako si Green Two

"Isa kang Batang Nineties kung pinangarap mong maging miyembro ng Bioman."

Noong unang panahon, ako ay napadpad sa kaharian ng National Bookstore baon ang misyong makabili ng mga gagamitin ko sa isang proyekto para sa HeKaSi. Sa paghahanap ng mga mukha ng mga naging presidente ng Pilipinas ay napadpad ako sa lugar kung saan makikita ang mga post cards ng zodiac signs. Noon ko lang nalaman na lahat pala ng mga "cancer" na tulad ko ay ipinanganak na matatalino at gwapings. Matagal ko nang nararamdaman iyon kaya hindi ko masyadong pinansin. Ang natapukaw ng aking atensyon ay ang lucky number na "two" at lucky color na "green" - isa itong signos.

Hindi natupad ang pangarap kong ipatawag ng Galactic Union Patrol upang gawing isang pulis pangkalawakang may sidekick na laging nabobosohan, pero ang lucky color at lucky number ng aking astrological sign ay maaaring palatandaan na ako ay isang bloodline ng isa sa limang nilalang na nabudburan ng "Bio Particles" mula sa Bio Robo limang dantaon na ang nakakaraan.

...Nanonood Kami ng "Superbook" at "The Flying House"

Sabi ng matatanda, puro kalokohan lang daw ang mapupulot sa mga cartoons na napapanood sa teevee.

Nang ipalabas sa GMA 7 ang dalawa sa mga pinakapaborito kong animated shows noong ako ay bata pa, nag-iba ang ihip ng hangin. Sino ba namang magulang ang hindi matutuwa kapag nalaman mong mga kuwento mula sa Banal na Biblia ang tinututukan ng mga anak mo sa telebisyon?

Unang ipinalabas ang "Superbook" sa Japan noong October 1, 1981 at nagtapos noong March 29, 1982 na may 26 episodes. Ito ay bumalik sa ere bilang "Superbook II" mula April 4, 1983 hanggang September 26, 1983 na may 26 episodes. Sa pagitan ng dalawang seasons ay ipinalabas naman ang "The Flying House" mula April 5, 1982 hanggang March 28, 1983 na may 52 episodes. Ang mga ito ay ginawa ng Tatsunoko Productions para sa distributor na Christian Broadcasting Network na nakabase sa Tate.

High Tide or Low Tide

 Charlene Gonzales, "Best National Costume"

Isa sa mga katangi-tanging ugali nating mga Pinoy ay ang pagiging mabusisi pagdating sa kagandahan. Madalas nating husgahan kaagad ang ibang tao sa pamamagitan ng pagtingin sa kanilang itsura. Kapag ipinanganak kang maganda o guwapo, madali kang makakahanap ng trabaho dahil pasado ka kaagad sa qualification na "with pleasing personality". Social injustice ang tawag dito - paano naman kaming mga pangit na may laman ang utak?

Kada taon ay inaabangan ng buong mundo (at pupusta akong nangunguna tayong mga Pilipino) ang MISS UNIVERSE  pageant na nilalahukan ng naggagandahang mga dilag mula sa iba't ibang panig ng daigdig. Gusto nating malaman kung sino ang "fairest of them all".

Featured Blogger: Glentot of "WICKEDMOUTH"

www.wickedmouth.com

Ang aking ipakikilalang blogger ay hindi na kailangan ng pagpapakilala dahil kilalang-kilala na siya blogosperyo. Halos lahat ng puntahan kong mga tambayan kapag may panahon akong makapag-bloghopping ay nandoon ang link ng kanyang datkom. Sa madaling salita, sikat na sikat ang featured blogista ko ngayong linggo.

Mga Ka-Dekads, ikinakarangal kong ipakilala sa inyo si MASTER GLENTOT ng WICKEDMOUTH.

Noong ako ay bata pa, kapag naririnig ko ang salitang "wicked", ang naaalala ko ay ang Wicked / Evil Queen na nagpakain ng mansanas na may lason kay Snow White para makatulog at manakawan ng halik ni Prince Charming. Naaalala ko rin kung paano gawing mala-Mara Clara ng Wicked Stepmudrax (Lady Tremaine) ang buhay ng inaaping si Cinderella. Isama mo pa sa eksena ang panget na magkapatid na sina Anastasia at Drizella, potah siguradong impiyerno! Epekto ng Disney, tumatak sa tuyot kong isipan na dapat maging mabait tayong mga bata para magpakita sa atin si Fairy Godmother at gawin tayong tunay na tao tulad ni Pinocchio.

Habang tayo ay tumatanda, unti-unti nating nauunawaan na kailangan natin maging mabait para makasama sa heaven si Papa Jesus kapag nadedo tayo. At kasabay ng pagtanda, natutunan din natin na meron palang mga kalokohang minsan ay kailangan din upang tayo ay mamuhay ng masaya.

Nang Mauso ang Mukha sa MTV

Mukha ang nagiging basehan ng karamihan sa kanilang sapantaha o impresyong ibinibigay sa ibang tao. Kung isa ka sa mga nakasalo sa kagandanhang isinabog ni Bro mula sa kalangitan, ang madalas na impresyon sa iyo ay mabait. Kung maganda o pogi ang mukha mo katulad ko, madalas ay maganda rin ang tingin sa pagkatao mo. Pero kung saksakan ka ng panget, ikaw na ang humusga o magtanong sa sarili mo kung bakit wala ka sa mga circles ng iba sa g+.

Maraming klase ng mukha. May mukhang mayaman na dukha naman sa totoong buhay - napapanood mo ito sa mga lecheserye kung saan bida ang mistisang starlet na ang role ay basurera sa Payatas, 'di ba? May mukhang kontrabidang hindi naman makabasag-pinggan. May mukhang napakabait pero manyak. May mukhang astig pero malambot. May mukhang 'di mapakali dahil natatae. Itong huli ang madalas kong maranasan.

May mukhang tanga lang dahil walang maisip na palabok para sa entry na ito.

Ang Prinsipeng Nakapagpalambot sa Konde

ang mahal na konde at ang munting prinsipe

Ilang beses ko nang nabanggit sa ilang mga walang kakuwenta-kuwenta kong naisulat na wala akong hilig sa mga potang lecheseryes sa teevee. Kahit na patok sa panlasang Pinoy, nauumay ako sa mga dramang paulit-ulit na hindi pinagsasawaang subaybayan ng karamihan. May mahirap na inaapi tapos yayaman dahil nanalo sa lotteng kaya maghihiganti. Sampalan, suntukan, sabunutan, at tadyakan. Nakaka-stress.

Early 90's nagulat nalang kami nila utol nang magpalabas ang ABS-CBN ng isang kakaibang cartoon sa kanilang istasyon. Para siyang telenovela na pambata. Sa totoo lang, ito ang kauna-unahang "Tagalized" o Tinagalog na anime' na ipinalabas sa Pilipinas at hindi nila alam kung kakagatin ito ng masa. Ang malufet pa nito, ito ay family-oriented na malayong-malayo sa mga Japanese masterpieces tulad ng Voltes V at  Daimos. Walang laser sword. Walang ultraelectromagnetictop. Iyakan at mga nakakaiyak na eksena, napakarami. Mabuti nalang at mahilig ako sa cartoons kaya sinubaybayan ko ang madramang buhay ng bida ng palabas na ito!

Babatukan ko ang sino mang Batang Nineties na hindi nakakakilala kay CEDIE, ANG MUNTING PRINSIPE.

Ina ng Pinoy Lecheseryes

 paano kaya kung si Gladys ang naging si Mara?

Hindi ako mahilig sa mga lecheseryes (maliban sa original na Mari Mar starring Thalia).

Pero nang magbakasyon ako ng halos dalawang buwan sa Pinas ay 'di ko magawang palipasin ang isang taenang episode ng 2010 remake ng MARA CLARA. Alam ito ni Supernanay dahil kapag ito na ang ipinapalabas sa teevee ay talagang nakatutok ako kasama sila. Minsan nga ay ako lang mag-isa. Bawal kumurap. Commercial lang ang pahinga.

Nagmukha tuloy akong die-hard fan ng "Ina ng Pinoy Teleserye" (ayon sa kanilang nanay na ABS-CBN). Ang totoo, gusto ko lang naman makita kung paano nila pilit na pinapantayan ang legacy na iniwan ng original na palabas na sinubaybayan ng sambayanang noypi noong Dekada NoBenta.

Code Name: Shaider

"Isa kang Batang Nineties kung alam mong nabobosohan ng panty si Annie sa kanyang mga fight scenes."

Noong ako ay bata pa, pangarap kong maging isang superhero. Ngayong malaki na ako, hindi pa rin nawawala sa akin ang pangarap na ito.

Ayokong maging katulad nina Batman at Superman na naka-leggings at nakalabas ang brip sa kanilang costume. Baduy sila para sa akin. Ang gusto ay maging isa sa mga metal heroes ng Japan. Hanggang ngayon ay hinihintay ko pa rin na i-recruit ako unexpectedly ng Galactic Union Patrol at gawing isa sa mga pulis pangkalawakan o "space sheriffs".

Paminsan-Minsan

Paul, Kevin, and Winnie

Kapag medyo wala akong magawa ay pinapanood ko sa aking laptop ang video ng "Minsan" na kuha sa Final Set ng Eraserheads. Tuwing napapanood ko ito at naririnig ang isa sa pinakapaborito kong kanta ay 'di ko maiwasang tayuan ng buhok sa lahat ng parte ng akong katawang-lupa. Bigla kasing bumabalik sa aking mga alaala ang mga taong sila pareng Ely ang naghahari sa musikang Pinoy. Ang lyrics din ng kanta ay tumatagos sa aking buto at nagsasabing mayroong nakaraan na hindi puwedeng mawala sa isipan.

Taena sa palabok. Ang gusto ko lang tumbukin o sabihin ay likas sa ating mga nilalang ang pagbabalik-tanaw sa kahapon maging ito man ay masaya o malungkot. Katulad nalang ng pagtambay mo dito sa bahay ko; kaya ka napipilitang bumalik-balik dito ay dahil sa may mga kumikiliti sa iyong memories kapag may ibinabato ako sa inyong mga kuwentong walang kuwenta.

Kaugnay ng mga kalokohang sinasabi ko ngayon, gusto kong ibida ang isa sa mga pinakapaborito kong teevee series na ibinigay sa atin ni Bro, ang THE WONDER YEARS. Ang palabas na ito ay isang coming of age na hindi kapokpokan at katarantaduhan kundi isang youth/family-oriented program na may pinaghalong drama at humor. Hindi ito isang "T.G.I.S" o "Gimik" na ang alam lang ay magturo ng mga kajologsan para magmukhang cool. 

Mag-Batibot

ang original na grupo ng Batibot

Napag-alaman sa mga makabagong pagsasaliksik na ang teevee ay nakakapagpabagal sa development ng mga bata lalo na sa mga toddlers. Imbes daw kasi na magkaroon ng "tunay" na interaction sa paligid, nalilimitahan ang mga bata sa panood ng mga palabas. 

Pero bakit ganun, isa akong teevee adik simula noong nasa sinapupunan pa lang ako ni ermats pero naging mabilis naman ang pagtalino ko? Siguro ito ay dahil hindi ako lumaki sa panonood kay taklesang si Dora at mga walang kakuwenta-kuwentang Teletubbies. 

Ako ay Batang Dekada NoBenta. Isang Batang BATIBOT.

Ganda Lalake

 RENATO "RENE" REQUIESTAS

(January 22, 1957 - July 24, 1993)

"Isa kang Batang Nineties kung naaliw ka sa pagmumukha ni Rene Requiestas."

Nabasa ko dati sa isang 'di ko maalalang magasin na sinabi ni idol Joey na ang kanyang pinakasimple pero pinakapumatok na toilet humor na nagawa sa kanyang buhay ay ang CHEETAE. Sino ba namang Batang Nineties ang makakalimot sa sidekick ni Starzan, the shouting star of the jungle?

Thank God It's Gimik

heto yung madalas gawing cover ng mga notebooks ng kabataan noon

Naaalala niyo pa ba ang palabas ng Shitty Siete na "T.G.I.S." noong Dekada No Benta (taken from my entry "Seattle's Best Love Story")? Suwerte mo ngayon dahil nagkaroon na ako ng konting sipag para gumawa ng entry sa mga inaabangang palabas ng mga kabataan tuwing sabado noong panahon ko.

Noong nag-aaral pa ako ng college sa uste, mayroon akong classmate na ayaw sumama sa lakad ng tropa kapag hapon ng Sabado. Madalas niyang sabihin na may lakad sila o may pupuntahang importanteng bagay kaya hindi na namin sila pinipilit. Ang kaso minsan, nadulas ang kanyang dila at sinabi niyang "T.G.I.S. ngayon eh. Maganda na 'yung episode na ipapalabas mamaya.". Paksyet, ano daw?! Ang madalas ko dating marinig sa teacher kong si Ms. Dueñas noong highschool ay "T.G.I.F" o "Thank God It's Friday". Tinanong ko kung ano ang ibig sabihin ng sinabi niya at ang sinagot sa akin ay "Hindi mo alam ang Thank God It's Sabado, 'Yung palabas sa channel 7?".

Nakanamputs, parang kasalanan ko pang hindi ko alam na mayroong isang teevee series na nagpapauso ng acronym na hindi man lang ginawang "Saturday" ang "S" para magtunog konyotic!

Palibhasa Gwapings

"Isa kang Batang 90's kung alam mo ang pangalan ng trio nila Mark, Eric at Jomari."

Kapag tinitingnan ko ang mga litrato ng kambal naming mga anak na sina Les Paul and Lei Xander, hindi mawala sa isip ko na balang araw ay maraming silang paiiyaking babae. Paano ba naman ay nagmana sila sa kanilang napakagandang Supernanay kaya sila lumalaking mga gwapings!

Not so long ago, siyempre noong Dekada Nobenta (1991 to be exact), may tatlong binatilyo ang sumulpot sa "Palibhasa Lalaki" na isang sikat na palabas sa Dos. Ang tatlong bugoy ay walang iba kundi sila Jomari Yllana, Mark Anthony Fernandez, at Eric Fructuoso. Sila ay nadiskubre ng yumaong Douglas Quijano na kilalang talent manager na nagpasikat rin sa mga artistang tulad nila Richard Gomez, Joey Marquez, at Janice De Belen.

Naaalala Mo Kaya

"Isa kang Batang 90's kung napanood mo ang kauna-unahang episode ng MMK na pinamagatang 'Rubber Shoes'."

Dear (Ate) Charo,

Magandang araw sa iyo. Sana ay nasa mabuti kang kalagayan at nawa'y nasa kundisyon na para i-terminate ang paksyet na host ng noontime show niyong Wowowee. Itago mo nalang ako sa pangalang MaBenta dahil ayokong isipin mo na isa akong salesman kapag ginamit ko ang tunay kong pseudonym na "No Benta". Naisipan kong sumulat sa inyo sa pamamagitan ng blog kong ito dahil gusto ko lang malaman mo na isa akong tagahanga ng inyong show.

Ang buhay nating mga Pinoy ay sadyang ma-drama kaya nga bata pa lang ako ay nakikinood na ako sa teevee ng lola ko kapag ipinapalabas ang "Lovingly Yours, Helen" sa siete. Noong ako'y nasa grade six at medyo may isip na ay paborito naman naming magkakapatid ang "Kung Maibabalik Ko Lang" segment ng "Teysi ng Tahanan" o "TnT" (Bakit ba kasi ang hilig ng istasyon niyo na magpauso ng mga acronyms ng show - e.g. TSCS, SNN, PBB, PDA, at ang inyong sarili na MMK?! Sana sa susunod ay iklian niyo nalang ang title para 'di niyo na ginagawaan ng mga initials.). Nang nawala ang mga makabag-damdaming mga shows na ito ay medyo nabawasan ang ka-dramahan namin sa buhay. Kaya nga tuwang-tuwa kami nang unang ipinalabas noong May 16, 1991 ang pilot episode ng MMK. Simula noon ay 'di na kumpleto ang Thursday nights kapag hindi napapanood ang iyakan episode mula sa programa mo.