...Mas Gusto Ko ang mga Classic Kung-Fu Films

Kahit na tumatanda na ako sa pagtatrabaho dito sa China ay hindi pa rin nawawala sa aking  isipan ang paniniwalang ang lahat ng mga Intsik ay marunong mag-Kung-Fu . Akala ko noon ay makakakita ako dito ng mga duwelong katulad ng napapanood sa "Crouching Tiger, Hidden Dragon" kapag may nag-aaway. Wala naman palang ganun.

Naaalala ko tuloy 'yung interpreter naming tsekwa sa dati kong pinapasukan na nagkuwento sa akin ng kanyang makulit na karanasan sa isang makulit na Pinoy na tulad ko.

"'Di ba Intsik ka?"

"Oo, bakit?"

"Eh 'di marunong ka ng kung-fu?"

"'Di ba Pinoy ka?"

"Oo, bakit?"

"Eh 'di marunong kang mag-tinikling?"

Hindi pala ako nag-iisa.

And Time Ghost By

 

"Isa kang Batang 90's kung nasaksihan mo ang pagiging patok sa takilya ng pelikulang 'Ghost' sa Pilipinas."

Ayon sa kasabihan ng mga matatanda, ang kaluluwa raw ng isang tao ay hindi natatahimik hangga't hindi nito naipararating ang huling mensahe sa kanyang mahal sa buhay. Ang tunay na pag-ibig daw ay hindi nawawala at napapatunayan hanggang sa kabilang anyo ng buhay.

Noong unang taon ng Dekada NoBenta ay ipinalabas ang pelikulang "Ghost" na pinagbidahan nila Patrick Swayze, Demi Moore, at Whoopi Goldberg.  Sa Tate ay una itong ipinalabas sa mga sinehan noong July 13, 1990, at narating ang bayan ni Juan Tamad noong October 31, 1990. Kumita ito ng $505.7M sa takilya na naging dahilan upang maging "top grosser" noong taong iyon. Habang isinusulat ko ito ay kinakilala ang pelikulang ito bilang "91st-highest-grossing film of all time". Tubong-lugaw ang kinita ng mga producers nito dahil ang kabuuang budget nito ay $22M lang naman!

1994 MMFF Gabi ng Walang Parangal

 

"Isa kang Batang 90's kung isa ka sa mga nagulat sa anunsyong walang napiling 'Best Picture' noong 1994 MMFF."

Bago natin simulan ang kuwentuhan ay linawin muna natin ang pagkakaiba ng MMFF at MFF dahil marami ang nalilito sa dalawang kapistahan.

Ang Manila Film Festival o MFF ay taunang pista ng mga pelikula na ginaganap tuwing sasapit ang "Araw ng Maynila", Hunyo 24. Nabalot ito ng kontrobersiya noong 1994 nang magkaroon ng dayaan sa mga parangal na "Best Actor" at Best Actress" kung saan nasangkot ang mga personalidad na sila Ruffa Gutierrez, Gabby Concepcion, Lolit Solis, Nanette Medved at ang yumaong Miss Mauritius Viveka Babajee. Naitala ito sa kasaysayan bilang "MFF Fiasco" at naging pamoso sa linyang "Take it, take it!".

Rewind tayo back to the year 1975, ang taon kung kailan unang ginanap ang Metro Manila Film Festival. Dito nagsimula nag tradisyon ng mga Pinoy na kapag Christmas Season ay puro Tagalog na pelikula ang ipinapalabas sa mga sinehan. Tumatagal ang pagtatampok ng sariling atin mula Disyembre 25 hanggang sa unang linggo ng Enero ng susunod na taon. Wala kang magagawa kundi gastusin nalang ang aguinaldo galing mula kila ninong at ninang sa mga "quality films" na pinagbibidahan ng mga tinitingala nating mga artista sa industriya. Tampok din sa kasiyahan ang parada ng mga artista na nakasakay sa float sa opening ng festival. Sa awards night ay binibigyan ng parangal ang mga artista, producers, direktor, at maging ang mga floats na ginamit sa parada. 

90's Movie Taglines Challenge

 "Isa kang Batang 90's kung naaalala mo pa ang mga taglines ng mga pelikula noong panahon natin."

Mga ka-dekads, heto nanaman ako upang magbigay ng munting challenge tulad ng sa Eheads at 90's Music. Our topic for today is Nineties Movie Taglines. Simple lang ang laro - ibibigay ko ang mga taglines na ginamit sa mga posters at ibibigay niyo naman ang taytol ng mga malufet na banyagang pelikula.

O zsa zsa, Padilla. Pigain na ang utak sa pagbabalik-tanaw habang nag-eenjoy!

01.  Julianne fell in love with her best friend the day he decided to 

       marry someone else.

02.  It's closer than you think.

03.  There's a little witch in every woman.

04. What you don't believe can kill you.

05.  Some Legacies Must End.

06.  How do I loathe thee? Let me count the ways.

07.  In the game of seduction, There is only one rule: Never fall in love.

08.  Sometimes the only way to stay sane is to go a little crazy.

09.  Make your own rules.

10.  A little pig goes a long way.

Brokedown Bitch

Una ko siyang nasilayan sa "Romeo + Juliet (1996)" na isang "punk" film adaptation ng isa sa mga likha ni pareng W. Shakespeare. Noong nasa highschool pa ako, hindi ko nagustuhang basahin ang sikat na sikat na dulang ito dahil hirap ako sa pag-intindi ng Old English. Nakakaantok basahin kaya lagi ko itong nakakatulugan. Dahil isa ako sa mga kabataang nabibilang sa MTV Generation, sinubukan kong panoorin ang mukhang cool movie version nito na pinagbibidahan ng kamukha kong si Leonardo Da Vinci DiCaprio at ng noo'y sumisikat na chikabebeng si CLAIRE DANES. Napa-wow ako sa ganda ni Claire at napahanga niya rin ako sa kanyang pag-arte! Ikaw ba naman ang magsaulo at magsalita ng Shakesperean dialogues, ewan ko nalang kung walang bumilib sa'yo.

Makulay na Buhay

ang iconic photo ni Macaulay para sa pelikulang Home Alone

Isa sa mga paborito at pinakaaabangan kong ginagawa namin tuwing Christmas Eve noong bata pa ako ay ang pagpunta sa bahay ng Tita Nelia ko sa Antipolo upang daluhan ang Family Reunion sa side nila ermats. Bukod sa masaya ang taunang pagsasama-sama ng malaki naming angkan, inaabangan naming magpipinsan ang bigayan ng mga regalo at mga perang nakasobre!

Kapag natapos na ang "mini-Christmas program" at Noche Buena, kanya-kanyang hawak na ng bote ang mga barako habang nag-aagawan sa mic para makakanta sa videoke (hindi pa ako tomador noong mga panahong 'yun kaya hindi pa ako kasali sa session nila erpats). Kami namang mga bata ay nagtutumpok-tumpok sa sala para manood ng pelikulang pambata. Ilang taon din naming naulit at hindi pinagsawaan ang musical na "Annie". Napalitan lamang ito nang magkaroon na kami ng VHS copy ng "HOME ALONE".

Ganda Lalake

 RENATO "RENE" REQUIESTAS

(January 22, 1957 - July 24, 1993)

"Isa kang Batang Nineties kung naaliw ka sa pagmumukha ni Rene Requiestas."

Nabasa ko dati sa isang 'di ko maalalang magasin na sinabi ni idol Joey na ang kanyang pinakasimple pero pinakapumatok na toilet humor na nagawa sa kanyang buhay ay ang CHEETAE. Sino ba namang Batang Nineties ang makakalimot sa sidekick ni Starzan, the shouting star of the jungle?

Take It, Take It

"Isa kang Batang 90's kung alam mo ang istorya sa likod ng 'Take it! Take it' ng 1994 MFF Awards."

First of all, nagpapasalamat ako sa aking mga masugid na tagasubaybay. Kung wala kayo ay wala rin ako rito sa kinalalagyan ko ngayon. Kayo ang nagsilbing inspirasyon ko upang uminom ng gamot kontra limot para maalala  at maisulat ang mga kalokohan noong Dekada NoBenta. Sa aking asawang Supernanay din ng aming kambal na anak, sa inyo ko inaalay ang mga naisusulat ko dito. Sa buong Maykapal na nagbibigay sa akin ng lakas ng loob upang ipagpatuloy ang aking nasimulan, lubos akong nagpapasalamat at ibinabalik sa Iyo ang karangalan. At sa lahat ng nakalimutan kong banggitin, salamat din sa inyo...you know who you are!

Paksyet na panimula, parang tumatanggap lang ng tropeo sa isang parangal.

Likas na sa ating mga Pinoy na subaybayan sa teevee ang gabi ng parangal kapag may nagaganap na pista ng mga pelikula. Ang "Araw ng Maynila" ay ipinagdiriwang tuwing June 24 at isa sa mga ipinagyayabang nito ay ang Manila Film Festival kung kailan mga pelikulang Pinoy lang ang ipinapalabas sa mga sinehan ng kabisera ng Pilipinas.

Palibhasa Gwapings

"Isa kang Batang 90's kung alam mo ang pangalan ng trio nila Mark, Eric at Jomari."

Kapag tinitingnan ko ang mga litrato ng kambal naming mga anak na sina Les Paul and Lei Xander, hindi mawala sa isip ko na balang araw ay maraming silang paiiyaking babae. Paano ba naman ay nagmana sila sa kanilang napakagandang Supernanay kaya sila lumalaking mga gwapings!

Not so long ago, siyempre noong Dekada Nobenta (1991 to be exact), may tatlong binatilyo ang sumulpot sa "Palibhasa Lalaki" na isang sikat na palabas sa Dos. Ang tatlong bugoy ay walang iba kundi sila Jomari Yllana, Mark Anthony Fernandez, at Eric Fructuoso. Sila ay nadiskubre ng yumaong Douglas Quijano na kilalang talent manager na nagpasikat rin sa mga artistang tulad nila Richard Gomez, Joey Marquez, at Janice De Belen.

Seattle's Best Love Story

Naaalala niyo pa ba ang palabas ng Shitty Siete na "T.G.I.S." noong Dekada No Benta? Well, suwerte mo ngayon dahil hindi ito tungkol sa tropa ni Dingdong Dantes noong ka-love team niya pa lang si Antoinette Taus. Layas ka na muna sa bahay ko kung nalalaglag ang panty mo sa host ng Family Feud.

Ang bida sa entry ko ngayon ay ang isa sa mga iniidolo kong si Cameron Crowe at ang masterpiece niya na talaga namang malapit sa puso kong metal. Para sa mga jejemons, c mR crOwE p0WH lng nmn aNG dIReC2R, wRITeR, aT ProdUcEr ng MGA M0vIEz 2Lad Ng ~ "Jerry Maguire", "Vanilla Sky", ahT "Almost Famous" na isa ko pang peyborit. Okay, hindi ko ito gagawin isang movie review dahil magiging biased ako kapag ganun ang tema.

SINGLES. Love is a game. Easy to start. Hard to finish.

Kaya mo bang mabuhay mag-isa? Madalas kong marinig kay Ms. San Juan na "Walang taong perpekto. In short, no man is an island" - pamatay na banat ng nakaaway kong teacher noong nasa highschool pa ako. Kahit na parang binaboy niya ang mga quotable quotes dati na ginawa rin ng Siete sa pambababoy sa lahat ng fairy tales sa lecheseryeng "The Last Prince", may point ang guro namin.

Ang Say Ko

Noong bata pa ako ay gustung-gusto kong may nag-iinuman sa bahay dahil ang daling manghingi ng pera sa mga tomador. Siyempre kapag may amats na si erpats at mga katropa niya, payabangan na sila sa pagbunot ng limang pisong papel mula sa kanilang mga Seiko Wallets. Naniniwala ako na ito ay talagang masuwerte dahil hindi nauubusan ng pera kapag pasiklaban na ng mga lasenggo. May aastig pa ba kung ang tatak ay genuine at international pa ang mga designs?

Kapag maingay na sila dahil sa mga pinatumba nilang bote, titingin na ang ermats ko sa kanyang Seiko wristwatch at sisigaw na ng "Tama na yan, magpatulog na kayo!".

Nang magbinata na ako at may sarili nang Seiko Wallet at Seiko 5, nagsimula na ring magpumiglas ang mga hormones ko sa katawan. At parang nakisama ang tadhana, pinakilala sa kamunduhan ko ang SEIKO FILMS.

Ooops, stop ka muna dito. Kung sa tingin mo ay nasa legal age ka na, sige isagad mo na.

Smells Like Andrew's Spirit

"Isa kang Batang 90's kung alam mo kung sino ang gamol na naghahanap ng panget."

Bago pa man ako biningi ni pareng Kurdt  ng Nirvana, pinangarap ko mung maging isang malufet na dancer. 'Yun nga lang, hindi umubra sa parehong kaliwa kong mga paa ang "running man" at "roger rabbit" moves na pinipilit kong matutunan. 

Nasa ikaanim na baytang ng elementarya ako nang mauso ang rap at sa pakikinig nalang nito ang pinampalit ko sa pangarap kong humataw sa dance floor.

Isang araw noong 1990, narinig ng Lupang Hinirang ang Pinoy rap song na "Humanap Ka ng Panget". Madali nitong nakamit ang tagumpay dahil nakuha nito ang atensyon ng mga maawaing kababayan natin. Naging kontrobersyal at phenomenal ang pagsikat nito dahil napag-usapan ng madla  ang "pang-aapi" sa mga katulad kong panget. 

Si Andrew Espiritu, o mas kilala bilang si Andrew E., ang itinuring na "King of Pinoy Dirty Raps" dahil sa kanyang mga awiting double-entendre o dobleng kahulugan na para sa karamihan ay bastos. 

Kahit na hindi naman talaga bastos ang unang single niya, marami pa rin ang sumang-ayon sa paniniwalang binastos ng kanta si Zorayda Sanchez na pinasikat ng "Goin' Bananas". Napanood ko pa noon sa teevee ang mga artistang nakapanayam tungkol sa saloobin nila sa kanta ni Gamol. May mga natawa at mayroon ding natuwa sa "bagong" klase ng pagkanta  pero marami ring nagalit. Hindi naman daw guwapo si Andrew E. para laitin nalang ng ganun si Zorayda.

Massacred Movies: God Saved the Industry

"Isa kang Batang 90's kung nakapanood ka ng kahit isa sa mga milyung-milyong massacre films ni Carlo J. Caparas."

Salamat sa mga walang-kaluluwang nilalang na utak sa karumal-dumal na pagpatay sa Maguindanao, ang Lupang Hinirang ngayon ay mas nakakatakot nang puntahan kaysa sa Iraq. Hindi na ako magtataka kung ang mga pasaporte ng mga ibang bansa ay tatatakan ng "Not Valid for Travel to the Philippines". Kahit naman sinong dayuhan ay matatakot sa pangyayaring kumitil ng buhay ng mga inosenteng mamamayan. Kung tayo ngang mga tumanda na sa Pilipinas ay nanlumo sa naganap na krimen, paano pa kaya silang nagbabalak dumalaw sa bayan ni Juan?

Tinaob ng "Ampatuan Massacre" ang lahat ng mga patayang naganap noong Dekada NoBenta. Kahit na sobrang dami ng kahindik-hindik na pagpaslang ang naganap noon, natabunan ang lahat ng mga iyon sa isang iglap ng 58 kataong nasawi sa Maguindanao.

Ganun pa man hindi pa rin natin dapat kalimutan ang nakaraan. Lalo na ang mga kasong wala pa ring linaw at hanggang ngayon ay sumisigaw pa rin sa paghingi ng hustisya.

Sa dami ng mga patayan noon, naisip ng manunulat sa komiks na naging direktor na si Carlo J. Caparas na pagkakitaan ang sitwasyon. Gumawa siya ng mga pelikulang hango sa tunay na buhay o masasabi kong hango sa tunay na patayan. Pumatok ito sa takilya dahil likas na usisero tayong mga Pinoy. Sinuportahan naman ito ng mga grupong laban sa krimen at sinabi nilang nakakatulong daw ito sa kamalayan ng mga mamamayan.