Grunge is Dead: The End of Music

KURT DONALD COBAIN

(February 20, 1967 - April 5, 1994)

"Isa kang Batang Nineties kung naki-headbang ka sa tugtugan ng Nirvana."

Kung magbibigay ako ng isang salita para tukuyin Dekada NoBenta, ang maiisip ko ay ang “Generation X”. Tinatawag ding “13th Generation”, ito ay ang mga taong ipinanganak mula 1961 to 1981 na iniuugnay sa administrasyon nina Ronald Reagan at George H.W. Bush ni Uncle Sam. Ang paniniwalang-politikal ng ating dekada ay apektado ng mga pangyayari tulad ng Vietnam War, Cold War , Pagbagsak ng Berlin Wall, at People Power Revolution ng EDSA. Tayo rin ang unang nakatikim ng video games, MTV, at ng Internet. Sa musika naman ay sikat ang heavy metal, punk rock , gangsta rap, at hip-hop. Pero ang lumamon sa airwaves noong nineties ay ang GRUNGE music na ang naging pinaka-icon ay si KURT DONALD COBAIN.

Hindi ko na ikukuwento kung paano sumikat at pinatay ng kasikatan ang itinuring na “spokesperson” ng Gen X. Nandiyan naman si pareng Wiki at si pareng Google. Isa pa, ayokong magkamali sa mga impormasyon tungkol sa aking idolong itinuring na "demi-god". Sigurado naman ako na walang Batang Nineties ang hindi nakakakilala sa “flagship band of Gen X” na NIRVANA. Susugurin ko na papuntang Cebu ang bandang Cueshe(t) kung sasabihin pa rin nilang hindi nila kilala ang trio na tinutukoy ng Weezer sa “Heart Song” (‘Di raw kasi nila kilala ang Silverchair na paborito ng lola ko). Paksyet sila kung ide-deny nila ang pinakamalufet na Grunge band na yumanig sa buong mundo noong panahon namin.

Naikuwento ko na sa entry kong ‘Pag-Ibig Ko’y Metal” kung paano ko nakilala ang grupo nila Kurt, Krist Novoselic, at Dave Grohl. Medyo mahilig na ako sa Guns N’ Roses at Metallica that time. Pero nang marinig ko sa show ni Triggerman sa 97.1 LSFM na “Top Twenty at 12” ang sigaw ng frontman, nagising ako sa katotohanan na kailangan kong magtayo ng banda at ganung klaseng tunog ang gusto kong gayahin. “Smells Like Teen Spirit” ang naging anthem naming mga kabataan noon. Hindi ko maintindihan kung ano ‘yung sinisigaw niya pero ito ay "raw power, pure energy, and angst-driven". Ito ang tunog na naging outlet ng mga kabataan na “galit sa mundo”. Dahil sa tindi ng kanilang pangalawang album na “Nevermind”, naging mainstream ang underground music. Nabigyan din ng break ang mga bandang tulad ng Pearl Jam, Soundgarden, at Alice in Chains na galing lahat sa Seattle, Washington na kung saan din sila naka-base.

Sa Pilipinas, lahat ng bata ay gustong matutong mag-gitara. Gustong magtayo ng sariling kombo. Bago pa man mabigyan ng break ang Eraserheads, namayagpag sa LA105.9 ang mga bandang The Youth, Advent Call, Tame the Tikbalang, at marami pang iba. Ang Pinoy Alternative Scene ay bunga na rin ng Seattle Sound Movement na nangyayari sa Tate.

Wala kang maitatapon na kanta mula Nevermind mula Side A hanggang Side B. Oo, cassette tape pa ang uso noon. Sa liriko at musika, lahat ay panalo. Dito mo makikita ang pagiging henyo ni Mighty KC. Madilim ang mensahe at medyo nakaka-high na rock songs na sobrang “pop” kung pakikinggan. Parang matagal mo na siyang narinig dahil ang daling sabayan kahit na maingay. Ang daming nakuhang awards ng album na nito sa 1992 MTV Awards na para sa akin ay ang “best awards night of all time”. “Lithium” ang kinanta nila pero nag-intro sila ng “Rape Me”. Sa bandang huli, itinapon ni Krist sa ere ‘yung bass guitar niya kaso ‘di niya nasalo kay tumama sa mukha niya – bagsak sa sahig! Tapos inagaw ni Dave ‘yung mic mula kay Kurdt para isigaw ang “Hi Axl!” on air. Medyo kaaway kasi ng GN’R ang Nirvana at banda ng asawa ni Kurt na si Courtney Love (Hole). Matapos ko silang mapanood ng live, pinilit namin ng banda ko na araling tugtugin ang “Teen Spirit”, “”Breed”, “Drain You”, at “Polly”. Ang sarap nilang gitarahin kahit sa mga inuman sa kanto. ‘Di mo makakailang madali lang tugtugin ang mga ito dahil “power chords” lang ang gamit. ‘Di rin madalas ang leads. Tapos “verse chorus verse” lang ang formula. Mga istilo na si Kurdt lang ang mahusay gumamit. Pinilit gayahin ng ibang banda pero hindi umubra!

Noong Christmas party namin noong high school ako, pinahirapan ko ang kaklase kong si Lizabelle Papa na maghanap ng debut album nila Kurdt na “Bleach”. Ninety pesos na ang halaga ng tape noon at ang “Exchange Gift” namin ay worth One hundred. Sabi ko, discount na ‘yung sampu bast bumili siya ng copy sa SM Sta. Mesa. Para siyang anak ni Santa Claus dahil natupad ang wish ko. Narinig ko ang una nilang “pop song” na “About A Girl”. Compared sa Nevermind, mas dark at mas raw ang tunog nila dito. Sa tita ko naman, pilit kong pinapahanap ‘yung signature fan shirt na “Happy Face”. Ito ‘yung binabanggit ni Punk Zappa sa album ng Eheads – “...hindi ‘yung kulay yellow ha...’yung red!”

Pangatlong album, “Incesticide” – compilation ng rarities at B-sides. Nagulat ako sa album sleeve kasi anim ang members sa pektyur. Hanggang ngayon ay ‘di ko alam ang kuwento nito. Dito namin nakuha ang pangalan ng banda namin, “Aneurysm” na isa sa mga hits ng record. Dito rin kasama ang “Molly’s Lips” na madalas naming i-cover sa mga konsiyerto. Makikita mo sa album art ang creativity ni Cobain pagdating sa sining dahil painting na gawa niya ang ginamit dito.

“In Utero” ang last studio album ng trio. Naaalala ko pa kung paano ko nabili ito sa mismong araw ng paglabas nito sa Pinas. Sinama ako ni ermats sa SM Cubao para bumili ng damit. Pagdating doon ay sinabi kong huwag nalang damit, mas gusto ko ‘yung cassette tape. Kilala niya si Kurdt dahil paborito niya rin ang “Teen Spirit" kaya binilihan niya ako. ‘Di naman siya nagsisi dahil naging paborito nila ni erpats mula sa album na ito ang “All Apologies” na paborito na rin yata ngayon sa mga videoke bars. Ang totoo, “I Hate Myself and Want to Die” ang title ng album na ito pero ‘di yata pumayag ang Geffen kaya naging taytol nalang ito ng isang single sa “Beavis and Butt-head Experience” album.

1993, tumugtog sila sa “MTV Unplugged”. Medyo pinapauso ng network ang acoustic set ng mga sikat na banda. Kaya nang nakita ko ito sa sked sa teevee, inabangan ko talaga (kasama ang utol kong si Pot na kabanda ko rin). Alanganing oras kung ipalabas ito at kung ‘di ako nagkakamali, parang ala-una ng madaling-araw ng Miyerkules. May replay ng Linggo pero siyempre gusto naming mauna. Ang pangit lang dati, pinuputol ang airing dahil thirty minutes lang. Buti at lumabas ang CD version. Dalawa lang ang “hits” na tinugtog nila dito, ang “Come As You Are” at “All Apologies”. Binigay lang sa akin ng tropa kong si Paloyo ang kopya ko nito na nanggaling naman sa isang adik na nagsangla sa kanya.

Medyo malalim si Kurt sa lahat. Kung napanod o nabasa niyo ang “About A Son”, “Never Fade Away”, at iba pang dokyu tungkol sa kanya, ayaw niya ng publicity. Ayaw niyang inuusisa ang kanyang pribadong buhay dahil para sa kanya, pag-aari niya iyon at ng mga mahal niya sa buhay. Bukod dito, lagi pa niyang iniinda ang mga stomach pains niya. Dahil sa sobrang stress sa media at sa nararamdaman, droga ang kanyang naging panandaliang solusyon. Nababawasan daw ang sakit kapag gumagamit siya nito. Lumaon ay naging suicidal na siya.

March 4, 1994, napanood ko sa MTV News na nagtangka si Kurt na magpakamatay habang sila ay nasa kanilang European Tour. Nang mabasa ko sa diyaryo ang balita, alam kong 'di natatapos 'yun doon. Ilang beses siyang dinala sa rehab pero ilang beses din siyang nakatakas. Matapos ang isang buwan, April 8, 1994, ay natagpuan ang bangkay niya sa kanilang bahay sa Lake Washington ng isang electrician. Shotgun suicide ang ikinamatay niya at ayon sa autopsy, April 5 niya tinapos ang kanyang buhay.

Tandang-tanda ko ang mga sandaling ibinalita sa MTV ang pagkamatay ni idol. 'Di ako makapaniwala at ayokong maniwala. Pero wala na akong magawa kundi tanggapin ang katotohanan na wala na siya. Buong araw ang tribute ng Music Television. Kahit ang mga radio stations, ganun din ang ginawa. Kinabukasan, nabasa ko na rin sa People's Journal at Tempo ang 'di detalyadong pagkamatay niya. Pagdating ng Linggo, laman ng entertainment section ng mga newspapers tulad ng Manila Bulletin at Inquirer ang tribute sa Rock Icon of the Decade. Kahit ang mga songhits na Hot Hits, Musika, Rock 'N Rhythm, at Smash! ay si Kurdt ang laman. Kinolekta kong lahat iyon. Hiniram pa nga ng misis ko na gf ko pa lang noon ang mga articles dahil gagamitin niya sa school project. Bigla ring na-sold out ang mga cassette at CD's ng Nirvana sa Odyssey Record Bars. Sa iba't ibang lugar naman sa States ay mga kabataang 'di matanggap ang nangyari kaya nagpakamatay din. Ang mga counseling hotlines ay tungkol kay KC ang idinudulog.

Buong mundo ay nagluksa sa pagsali ni Kurdt sa bandwagon nila Jim Morrison, Janis Joplin, at Jimi Hendrix. Nawalan talaga tayo ng isang pundasyon ng musika.

Sa ngayon, maraming kuro-kuro at iba't ibang paniniwala sa kayang pagkamatay. May kinalaman daw dito ang asawa niyang si Courtney at hindi ito suicide kundi homicide. May mga sightings din daw na katulad ng kay Elvis. Buhay pa daw talaga at isang "cover up" lang ito tulad ng sa pelikulang "Eraser". Kailangan lang niyang gawin ito para matakasan ang makulit na media.

Ang last words niya sa kanyang suicide note ay "...it's better to burn out than to fade away" na galing sa kanta ni Neil Young. Para sa akin, kahit wala na siya, "HE IS DESTINED TO NEVER FADE AWAY".