Panahon ng Girata

"Isa kang Batang 90's kung isa ka sa mga kabataang gustong matutong mag-gitara para makapagbuo ng sariling banda."

Ang kalagitnaan ng Dekada Nobenta ang sinasabing "Panahon ng Alternatibong Pinoy". Katulad ng nangyari sa Seattle Sound Movement, naging mainstream ang underground scene sa Pilipinas. Sila pareng Kurt at iba pang grunge musicians ang isa sa mga dahilan kung bakit karamihan ng bata noong panahon ko ay gustong matutong tumugtog ng gitara.

Kahit na hindi ko ganun ka-gusto ang asignaturang MAPE sa eskuwelahan ay maipagmamalaki kong ang musika ay malaking bahagi ng aking buhay. Siguro ay dahil nasa dugo namin ang pagiging mahiligin sa musika. Kung hindi niyo naitatanong, tiyahin ko si Carmelita Bubay na isa sa mga pinakamatagal na naging weekly champion sa “Tawag ng Tanghalan”. Sigurado akong hindi niyo alam kung sino siya pero sigurado rin akong naabutan siya ng mga tatay at nanay niyo. Peksman, tanungin niyo pa sila mamaya pagkatapos mong basahin ito.

Ganun pa man, kahit na gaano ako kahilig sa pakikinig ay tamad ako noong matutong humawak ng kung ano mang instrumentong pang-musika. Sinikap ko nalang matuto dahil naiinggit ako sa utol kong si Pot kapag ipinagmamalaki ni erpats sa mga tropa niya ang angking galing ng nakababata kong kapatid. Elibs ang mga tomador sa utol kong noo'y nasa ika-anim na baytang ng elementarya kapag tumutugtog siya ng mga Pinoy folk songs sa tuwing may mga inuman sa amin.

Kahit na matigas ang aking mga daliri ay nagpaturo ako sa kapitbahay naming si Tito Bibe para makasakay sa bagong uso. Ang kantang “Knockin’ on Heaven’s Door” ng idol kong Gangsengroses ang una niyang itinuro sa akin dahil apat lang ang chords nito (G-D-Am/C). Bukod sa konti lang ang kakabisaduhin mo ay hindi rin ito mahirap sa daliri dahil "basic" lang ang sayusay. Masakit ang unang karanasan. Ilang araw ko ring naramdaman ang hapdi ng pagka-devirginize ng mga daliri ko. Kahit na masakit na ay patuloy pa rin sa pag-eensayo pagkagaling sa eskuwela. Paulit-ulit ko itong tinutugtog hanggang sa dumating na sa puntong natutulilig na sa akin si ermats dahil mukha akong sirang plaka. Nang makabisado ko na ay tuwang-tuwa ako dahil may piyesa na akong maipagmamalaki sa mga kasama kong tumatambay.

Kanya-kanyang yabang ang dala ng bawa’t isa kapag nasa tambayan kaming magkakaibigan. Lalo na kapag may kasamang bote ng gin bulag. Kanya-kanyang istilo.

Merong mga “intro boys” na intro lang ang alam tugtugin. Pinakasikat na intro noon ay ‘yung sa “Plush” ng Stone Temple Pilots. Lahat yata ng gitarista noon ay alam kung paano tugtugin ang intro ng kantang nagpasikat sa STP. Pangalawa rito ang “More Than Words” ng Extreme – kahit ako ay intro lang ang alam ko dito dahil mahirap ang mga "broken chords" ng kanta.

Meron din namang mga gitaristang kung tawagin “chorus boys” na halata na ang ibig sabihin.

Ang pinakamalufet sa lahat ay ang mga “guitar masters” na plakado kung tumugtog. Pupunahin nila ang lahat ng mga mali mo kapag may narining silang sablay sa tinutugtog mo. Sa madaling salita, sila ang mga magagaling na wala na yatang iniintindi sa buhay at hindi na natutulog sa gabi upang kabisaduhin ang mga pamatay na guitar solos ng mga kantang tulad ng “Master of Puppets” ng Metallica.

Marami akong songhits noon dahil pinangarap kong makabisado ang lahat ng mga kanta ng mga paborito kong banda.  Pinag-iipunan ko talaga ng pambili ang mga kopya ng Rock 'N Rhythm, Hot Hits, at Musika. Kung medyo "to the next level" naman na ang trip mo ay pupunta ka sa Project 4, Quezon City upang bumili ng mga guitar tablatures mula sa tindahang “Fade to Black”. Ang totoo, isa lang itong bahay na namimirata ng mga tabs na napakamahal kung bibilhin mo nang orig. Salamat sa mga sinaunang pirata ng mga libro, natutunan kong tugtugin ang halos lahat ng mga kanta sa "Siamese Dreams" album ng Smashing Pumpkins na kasama sa playlist ng banda naming Demo From Mars.

Marami-rami rin akong piyesang natutunang tugtugin - karamihan ay mga kanta mula sa mga bandang sariling atin katulad ng Dead Sperm, Philippine Violators, Askals, Datu's Tribe, The Youth, at Wuds. Sa mga dayuhan naman ay hindi mawawala ang mga kanta ng Nirvana, Metallica, Hole, Cranberries, at Pearl Jam.

Masarap tumugtog sa mga inuman sessions at ilan sa mga kinabisado ko para sa mga sunog-baga ay ang mga kanta ng Eheads tulad ng walang kamatayang "Pare Ko", "Ang Huling El Bimbo", "Spoliarium", at halos lahat ng kanilang mga kanta. Hindi rin nawawala sa listahan ang "Buloy","Maniwala Ka Sana", at "Harana" na mula sa Parokya ni Edgar. Ang tropa kong si Jomar naman ang bahala sa mga kanta ng Rivermaya.

Kapag isa kang gitarista, may mga iba ka pang dapat matutunan. Una, dapat ay marunong kang kumanta dahil walang taong marunong humawak nito ang hindi marunong umungol na parang asong ulol. Kahit na hindi maganda ang boses basta't tono, hindi tulad ng mga paksyet na lasenggero sa amin na kung bumirit sa videoke akala mo ay kalahok ng American Idol. At Pangalawa, dapat ay marunong ka ring magtono ng sarili mong gitara dahil diyahe kung tutugtog kang wala sa tono. Natatandaan ko noon, nababatukan ako ng mas nakababata kong kapatid na si Pot dahil dito. Ito ang isa sa mga pinakamatagal kong natutunan sa lahat dahil bingi ako sa totoo lang.

Karamihan ng mga bata noon ay gustong humawak ng gitara at magtayo ng sarili nilang mga banda. Hindi ako ang tipong "sunod sa uso" kaya noong naimbitahan akong sumali sa kombo-kombo ay pinilit kongg mag-aral ng tambol. Sa kasamaang-palad ay hindi umubra ang magkasalungat kong mga paa at at kamay kaya sumuko sa akin ang nagtuturo. Nang sumali ako sa una kong naging grupong "Aneurysm", ay sinubukan ko nalang mag-baho dahil idolo ko rin naman si Jason Newsted. Noong magsama kami ni Pot sa DFM ay nabuyo naman niya akong maging rhythm guitarist nalang dahil hindi ako marunong mag-guitar solo. Umubra naman ang tag team namin dahil okay ang kinalabasan ng tunog namin.

Maniwala man kayo o hindi, nakasabay kaming magkapatid sa buhay-banda na wala man lang sariling gitara. Madalas lang kaming manghiram sa mga kakilala noon dahil wala kaming perang pambili! Nakatugtog kami sa UP, sa Club Dredd, sa Radyo ng Marikina, sa 70's Bistro, sa Yosh Cafe, at sa kung saan-saang underground gigs na walang bitbit na sariling instrumento. Mabuti nalang ay mababait ang mga nakikilala naminat  nakakasabay sa mga tugtugan.

Pinangarap namin noon ni utol na makabili ng sariling electric guitar balangaraw. Lagi nalang kasi kaming "tagatanaw" sa mga displays sa Perfect Pitch sa Cubao, sa RJ City sa Robinson's Galleria, at sa lahat ng mga Yamaha Stores. Kahit nga ang kahabaan ng Sta. Mesa noon ay madalas naming dalawin para lang makita ang mga "latest imitation" ng sikat na sikat na Lumanog at iba pang mga branded guitars. Isang napakalaking negosyo ang pagbebenta ng gitara noong Dekada NoBenta. Awa ng Diyos, ngayong isa na akong inhinyero at seaman na si Pot, ay wala pa rin kaming nabibiling sariling electric guitars!

Meron akong Yamaha acoustic guitar na minana ko pa sa aking Tito Nonoy na nagbabanda rin noong kapanahunan niya. Iniwan ko siya sa Pilipinas walong buwan na ang nakakaraan simula nang mapadpad ako dito sa disyerto. Miss ko na talaga ang kanyang seksing katawan at ang kanyang makinis na kutis. Sabik rin siya siguro sa pag-finger pluck ko sa kanyang mga kuwerdas na "Mariposa" ang tatak.