Shawerma: The 90’s Persian Experience

"Isa kang Batang 90's kung alam mong hindi shawerma ang tawag sa shawarma."

Noong bumalik ang kaibigan kong si Nikki sa Pinas galing Tate noong mid-90’s para ipagpatuloy ang pag-aaral ng kolehiyo sa UP Diliman, ang isa sa mga una niyang naitanong sa amin ay “Ano ang usong pagkain dito ngayon?”. Bumida kaagad sa usapan ang pinsan niya at sinabing “Shawarma! You should try that.”.

Bago sa pandinig ko ang sinabi ni Francis at mukhang masarap kahit na medyo pangit ang pangalan ng pagkaing kanyang binaggit. Sabi niya ay parang burrito raw ito - ipinapalaman ang ginayat na karne ng baka sa pita bread at saka nilalagyan ng garlic sauce. Mukhang magugustuhan ko ito dahil paborito ko ang Mexican food na ito.

Nasa Baguio kami noong mga panahong iyon at sa kasamaang palad ay wala kaming natagpuang shawarma sa Summer Capital ng Pinas. Hindi nawala sa isip ko ang pangalan ng pagkaing ito at itinaga ko sa ulo ng dambuhalang leon na matitikman ko ang ipinagmamalaking sandwich ng Gitnang Silangan.

Isang araw ay niyaya naman ako ng kaklase ko sa Uste na kumain daw kami sa Dapitan ng shawerma. Sabi ko ay mali siya, shawarma ang tamang pangalan ng sinasabi niya. Nagtalo pa kami dahil matigas siya sa paniniwalang shawerma ang itinitinda doon sa tapat ng gate ng malapit sa A.B. Building. Ipinalarawan ko sa kanya ang tinutukoy niyang pagkain at nalaman kong kapareho naman ito ng sinabi sa amin ni Francis. Naguluhan ako kaya ang sabi ko ay puntahan nalang namin ang tindahan para walang away. Nakakagutom lang ang aming pinagtatalunan, dagdag ko pa.

Mula sa Engineering Building ay nilakad namin nang mabilisan ang daan patungong tindahan upang makatikim ng ipinagmamalaki nilang “in” na pagkain. Pagdating namin sa kiosk, "Shawerma"nga ang nakalagay sa karatula! Potah, mali yata ang pinsan ni Nikki.

Napakamahal pala ng shawerma. Trenta pesotas para sa regular (walang cheese) na maliit, at kuwarenta'y singko naman ang malaking regular. Magdadagdag ka ng limang piso kung gusto mo ng keso. Ang baon ko noong nag-aaral ako sa kolehiyo ay tapwe lang. Bente pesos ang pamasahe ko kaya sakto lang ang natira sa isang order ng regular. Bahala na sa loob-loob ko dahil natatakam na talaga ako sa napakabangong amoy ng ga-higanteng karne na bakang nakatusok at umiikot-ikot doon sa lutuan.

“Manong, isang order ng po regular na shawarma. 'Yung maliit lang.”, naglalaway kong sabi.

“Shawerma ito, hindi shawarma”, ang masungit na sagot ng lalaking nagbebenta.

“Whatever!”, sa isip-isip ko.

Ginayat niya ang tagiliran ng laman ng ng baka kasama ang nagmamantika nitong taba. Tapos ay hiniwa-hiwa niya ang mga nahulog doon sa sahuran. Wow, marami naman pala ang bakang ilalagay sa order ko.

Maya-maya ay ipinainit ang pita bread sa magkabilaang bahagi nito hanggang sa medyo parang inihaw na ang dating. Nang kumuha na ng karne si manong ay gusto kong magmura ng malutong. Lintik naman pala talaga ang mahal nitong pagkain na ito dahil parang nasa isang kutsara lang ang ipinalaman sa tinapay! Sabi ko nalang ay ilagay niya lahat ng sahog, kumpletos rekados. Sibuyas, kamatis, at saka pipino. Makabawi man lang sa gulay na makulay. 

Panghuling inilagay ang kulay puting sauce nito. Garlic sauce daw ang tawag doon ayon sa kaklase kong hindi ko maalala ang pangalan hanggang ngayon. Pinalagyan ko rin ng konting hot sauce para mas may "challenge". Nang makumpleto na ang sandwich ay ibinalot ang kalahati nito sa bond paper, inilagay sa plastic, at inabot sa akin.

Wow, amoy putok! Sarapas!

Masarap pala talaga ito dahil nagustuhan ko siya kaagad. Muntik ko nang makalimutan ang pangalan ko, mabuti nalang ay 'yung sa kaklase ko lang ang hindi ko matandaang pangalan. Mas masarap ang shawarma kapag mas maraming garlic sauce. Hindi ko alam kung ano ang timpla ng sauce pero parang mayonaise na hinaluan ng tubig at garlic powder.

Bawa't kagat, lagay ng sauce. Ngasab. Lagay ng sauce. Hanggang sa maubos. Makalat nga lang itong kainin katulad ng tacos at burritos. Ang natira lang sa akin ay ang papel na nalusaw sa sobrang sauce. Itinapat ko sa aking ilong ang aking mga daliri at parang nakaamoy ako ng kili-kiling nay anghit!

Panalo ang pagkaka-devirginize sa akin ng shawerma ni manong. Mauulit ito, panagko ko sa kanya.

Matapos ang ilang linggo ay marami nang nagsulputang ibang shawerma kiosks sa tabi-tabi ng Uste na parang kabute. Kanya-kanyang mga gimik upang mas pumatok sa mga estudyante. Merong libre na ang mumurahing keso. Merong may kasamang french fries na palaman, at meron pang may kasamang kanin!

Nang makarating ako dito sa Saudi ay napagtanto kong shawarma nga ang tamang pangalan nito. Paksyet na malagket lang talaga ang karatula nila manong shawerma.

Noong una akong mamasyal sa Al-Khobar kasama ang barkada kong si Marlo, shawarma kaagad ang hiniling kong kainin namin. Para naman siyang genie ni Aladdin at dinala niya ako sa isa sa mga pinakasikat na Persian resto sa Corniche Rd.

Ibang-iba ang lasa at presyo ng tunay na shawarma. Biruin mo, sa halahang sampung riyals o  Php120 sa atin ay meron ka nang meal plate na katumbas ng limang jumbo rolls sa Pilipinas. Noong huling kain ko bago ako pumunta ng KSA, nasa Php65 ang special shawarma sa Waltermart sa tapat ng Don Bosco Makati. Dito sa kinainan namin ay kumpletos rekados - wantusawa ang tinapay, french fries, at mga gulay. Bukod sa lahat, hindi malabnaw ang garlic sauce! Ang totoo, hindi ko naman puwedeng ikumpara ang shawarma ng Pilipinas dahil iba rin ang kultura dito kung saan nagmula ang malufet na pagkain. 

Sa bawa't nguya ko ng shawarma dito sa lupain ng mga Arabo ay palagi kong naaalala ang pag-landing ng shawerma sa Pinas noong Dekada NoBenta. Burp.