Napagod na Pagoda

 kuha ng pagoda isang araw bago ito lumubog sa ilog ng Wawa

Noong ako ay bata pa, mga ilang beses ko ring narinig sa mga matatanda at mga bagets ang pang-Miss Universe na katanungang "Kung ang bangkang sinasakyan ninyo ay lulubog at isa lang ang puwede mong sagipin, sino ang pipiliin mo, ang iyong kasintahan o ang iyong nanay?". Madalas itong pinagtatalunan na napupunta sa maboteng usapan dahil walang gustong magpatalo sa kung sino ang may tama o ang may maling sagot. Buti pa ang manok, napatunayan na nating huling dumating kaysa mga itlog ni Adan.

Ang tanong, paano ka sasagip ng buhay kung hindi ka naman marunong lumangoy?! Paano mo rin magagawang sagipin ang mahal mo sa buhay kung daan-daang tao rin ang nakikita mong unti-unting nalulunod ng sabay-sabay? Hindi ka ba matataranta at matatakot?

Ang eksenang ganito ay ang isa sa mga kinakatakutan ko dahil hindi ako marunong lumangoy. Kaya hindi ako nag-seaman ay dahil may pangamba akong malunod kaagad kapag nag-ala-Titanic ang barkong sinasakyan. Marunong ako ng langoy-aso pero mga isang minuto lang ay hindi na ako lumulutang dahil ngalay na. Marunong din akong mag-floating dahil madali lang naman magpatay-patayan. Mukhang tanga lang sa tubig kaya minsan ay pinapangarap kong sana ay katulad nalang ng Dead Sea ang lahat ng dagat para tiyak na 'di ako lulubog!

Kapag trahedya sa anyong-tubig ang pinag-uusapan, dalawang malagim na pangyayari sa Pinas ang naaalala ko - ang paglubog ng MV Doña Paz noong 1987 at ang BOCAUE PAGODA TRAGEDY.

A.I.D.S. Does(n't) Matter

Nabasa ko sa Yahoo! News na nakamit ng ating bansang Pilipinas ang "all-time high" na 204 Human Immunodeficiency Virus o HIV cases sa buwan Hulyo ng kasalukuyang taon ayon sa Deprtment of Health. Sa madaling salita, pitong Pinoy ang tinatamaan ng nakamamatay na virus kada 24 oras. Ito ay mas mataas sa average ng nakaraang taon na limang HIV patients daily. Sa ngayon, isa ang Pinas sa pitong bansang patuloy na tumataas ang kaso ng HIV at Acquired Immunodefieciency Syndrome o AIDS kasama ang Armenia, Bangladesh, Georgia, Kazakhstan, Kyrgyzstan, at Tajikistan.

Sa panahon ng efbee at mga tabletang sobra sa high-tech, parang pangkaraniwan nalang kapag nabalitaan mong may isang taong dinapuan ng sakit na ito. Ang impresyon lang ng karamihan, wild at adventurous ang naka-jackpot sa sakit na hanggang ngayon ay wala pang lunas. Parang "wala lang" at "eh ano ngayon?". Dedma.

Noong Dekada NoBenta, ang sakit na ito ay hindi pangkaraniwan. Isa itong kinatatakutang salot na dahil sa bago pa noon ay kung anu-anong haka-haka at paniniwala ang nabuo.

...Nanghuhuli Kami ng mga Isdang-Kanal

 

Noong ipinasyal namin ni misis ang mga anak naming sina Paul at Xander sa isang mini-zoo sa Tagaytay ay nakita namin ang napakasaya nilang reaksyon nang makita ang mga isdang nasa loob ng mga hile-hilerang malalaking aquarium. Wala pa sa dalawang taon ang edad ng aming mga kambal na anak pero bakas sa kanilang mga mukha ang pagkabighani sa mga lumalangoy na mga nilalang. 

Para sa akin, walang taong nabubuhay o namuhay sa mundo ang hindi nahilig sa mga hayup na pamagat ng kanta ni Irma Daldal. Para sa karamihan, okay ang kumain ng isda dahil bukod sa hindi sila ma-cholesterol ay wala naman silang "feelings" (ayon ay Kurdt Kobain). Ang iba naman, sa sobrang hilig sa mga ito ay inaalagaan pa sila katulad ng pag-aaruga sa mga alagang aso. Sabi kasi nila ay nakakawala raw ito ng stress kapag nakikita mo silang tumititig sa'yo at parang may ibinubulong. Ang hindi lang natin alam, matagal na nilang sinasabi sa atin na "Taena niyo, pakawalan niyo kami rito!".

Bless the Beasts and the Children

Hanson Brothers - Zac, Isaac, and Taylor

Nabalitaan ko sa internet na dinalaw kamakailan ng Westlife ang bansang Pilipinas para magtanghal ng kanilang munting konsiyerto. Marami raw loyal fans ang dumalo at karamihan dito ay ang mga kababaihang nalaglagan ang mga panties. Sayang at nandito ako sa China, sana ay nasa Pilipinas ako. Hindi ko pa naman sila gustong mapanood. Pero sa totoo lang, ang kanta nilang "My Love" ay ang isa sa mga napag-tripan namin ng mga roommates ko noong ako ay nagtatrabaho pa sa Saudi. Ganun yata talaga, kapag dinatnan ka ng topak sa disyerto ay kakapal ang mukha mo para magpakagago.

ang Yan Burats

Ang mga grupong katulad ng Westlife ay ang mga nagpasaya at nagpagulo sa industriya ng musika noog Dekada NoBenta. Ang mga kanta nila ay patok na patok sa masa at ito ay isa sa mga dahilan upang "mapabagsak" ang mga tulad ng Smashing Pumpkins. End of music. Taena na kasi ang mga ito, wala namang alam na tugtuging musical instrument pero BOYBANDS ang tawag. Utot niyong blue, mukha lang ang naman ang puhunan niyo!

...May Alaga Akong Asong Mataba

Ang isang mag-anak ay parang hindi kumpleto kung walang alagang hayop sa bahay. Isa 'yan sa mga itinuro noong tayo ay nasa pre-school at elementary - kailangang merong "Muning" o "Bantay".

Bata pa lang ako ay mahilig na akong mag-alaga ng aso. Nasa grade one ako nang simulan akong bigyan ng mga tito ng mga tutang palalakihin. Noong una ay nagtataka ako kung bakit kapag medyo malaki na ang mga inalagaan kong tuta ay bigla silang nawawala. Sinasabihan lang ako ng mga matatanda na "...na-dognap 'yung aso mo". Wala na akong magawa kundi umiyak sa simula at pilit silang kalimutan. Hanggang sa isang araw pagkagaling sa eskuwela ay naabutan ko ang tito ko kasama ang kanyang mga sunog-bagang barkada na itinali sa  poste ang pinaalagaang aso sa akin. Kitang-kita ko kung paano nila hinataw ng baseball bat ang aso kong mataba hanggang sa ito ay mawalan ng buhay. Kalderetang aw-aw ang trip nilang pulutan sa panulak nilang Ginebra. Kaya pala galit na galit na tinatahulan sila ng mga aso sa lugar namin. Sabi kasi nila ay naaamoy ng mga aso ang mga taong kumakain ng aso.