Smells Like Andrew's Spirit

"Isa kang Batang 90's kung alam mo kung sino ang gamol na naghahanap ng panget."

Bago pa man ako biningi ni pareng Kurdt  ng Nirvana, pinangarap ko mung maging isang malufet na dancer. 'Yun nga lang, hindi umubra sa parehong kaliwa kong mga paa ang "running man" at "roger rabbit" moves na pinipilit kong matutunan. 

Nasa ikaanim na baytang ng elementarya ako nang mauso ang rap at sa pakikinig nalang nito ang pinampalit ko sa pangarap kong humataw sa dance floor.

Isang araw noong 1990, narinig ng Lupang Hinirang ang Pinoy rap song na "Humanap Ka ng Panget". Madali nitong nakamit ang tagumpay dahil nakuha nito ang atensyon ng mga maawaing kababayan natin. Naging kontrobersyal at phenomenal ang pagsikat nito dahil napag-usapan ng madla  ang "pang-aapi" sa mga katulad kong panget. 

Si Andrew Espiritu, o mas kilala bilang si Andrew E., ang itinuring na "King of Pinoy Dirty Raps" dahil sa kanyang mga awiting double-entendre o dobleng kahulugan na para sa karamihan ay bastos. 

Kahit na hindi naman talaga bastos ang unang single niya, marami pa rin ang sumang-ayon sa paniniwalang binastos ng kanta si Zorayda Sanchez na pinasikat ng "Goin' Bananas". Napanood ko pa noon sa teevee ang mga artistang nakapanayam tungkol sa saloobin nila sa kanta ni Gamol. May mga natawa at mayroon ding natuwa sa "bagong" klase ng pagkanta  pero marami ring nagalit. Hindi naman daw guwapo si Andrew E. para laitin nalang ng ganun si Zorayda.

Raise the Roof

"Isa kang Batang 90's kung sinubaybayan mo ang mga turo ni Brod Pete sa 'Ang Dating Doon'."

 
"One two three, asawa ni Marie, araw-gabi, walang panty!", sabay-sabay naming isinisigaw ng mga barkada ko noong mga dugyuting totoy pa lang kami sa lansangan. Tuwang-tuwa kaming pinang-aasar ito sa mga kalaro naming babae.

Matapos ang ilang taon, ay nalinawagan ako sa tulong ng pangaral ni Brod Pete. Akala ko kasi noon ay bastos ang ibig sabihin ng isinisigaw namin dahil sa salitang "panty". Wala naman pa lang masama doon dahil hindi naman talaga magkakaroon ng "salungguhit" ang asawa ni Marie dahil lalaki iyon! 

Dumating sa puntong naging synonymous na ang "Bubble Gang" sa "Ang Dating Doon". Mas naging sikat pa itong segment na ito kaysa sa mismong show. Noong una kong napanood ito bandang 1998 ay hindi ko ma-gets ang patawa na gusto nilang iparating. Oo, nakakatawa si Isko Salvador. Mukha pa lang niya na nagmula pa sa "John En Marsha" ay hahalakhak ka na sa kakatawa kapag nakita mo siya pero noong una kong silang mapanood na ilang beses na binabasa paulit-ulit ang mga linya ng nursery rhyme na "Jack and Jill" ay napilitan akong pindutin ang remote control para lumipat ng ibang istasyon sa teevee. Pinagtatalunan nila kung hari ba si Jack dahil sa korona niya o dukha lang dahil umaakyat pa siya ng burol para kumuha ng tubig.

Videokelled the Radio Star

"Isa kang Batang 90's kung isa ka sa mga nakagamit ng sinaunang videoke machine."

Para sa isang katulad kong mahilig sa musika, hindi tutuloy sa pag-ikot ang  umikot ang mundo kung walang musika dahil ako ay mabibingi ako. Mas gugustuhin ko pang mamatay sa ingay kaysa ang mamatay sa katahimikan.

Sa pagpunta ko dito sa Saudi, ang baon ko lang ay isang seleponong may 2GB micro SD card na sapat upang paglagyan ng humigit-kumulang tatlong-daang MP3s ng mga paborito kong kanta. Hindi ko na nadala ang gitara kong tinitipa sa tuwing nakikipag-jamming kila Ely Buendia, Kurt Cobain, at Billy Corgan sa bahay namin. 

Tatlong buwan pa lang ako dito sa Gitnang Silangan ay unti-unti nang nawawala ang mga kalyo kong inipon mula sa pag-finger sa fret ng gitara. Naririnig ko na rin sa banyo na mas nanawala na sa tono ang dati ko nang sintunadong boses. Wala na kasing ensayo. Hindi tulad noong nasa Pinas pa ako, may malakas na sound system, may gitarang nakahain at bukod sa lahat ay may maaasahang Promac Videoke player na nambubulabog sa mga kapitbahay. 

Ang videoke ay nagmula sa mga salitang "kara" na ang ibig sabihin ay "wala", at "okesutora" o "orkestra". Sa tunog pa lang, iisipin mo nang sa bansa ni Takeshi ito nagmula. Ang totoo, tama ang hinala mo ngunit kahit na sa lugar nila ito nanggaling, tayong mga Pinoy pa rin ang alam sa kasaysayan na nagpasimula ng pambansang libangan ng mga sunog-baga doon sa inyong kanto.

Ang Masarap sa Itlog

"Isa kang Batang 90's nagkaroon ka ng alagang Tamagotchi."

who shines from the land of the rising sun

lookin' so pretty on the dancin' floor

i wanna be with you just a little more

turn it on like a flashlight

satisfy electric appetite

automatic lover you're my techno lust

addicted to your love like magic dust

ecstatic little plastic drives me off the wall

push the right buttons remote control

wa-wa-wa wakari masen

i-i-i i'm in love again

talking to my baby on the LCD

she said I need a triple A battery

user-friendly interface getting wet

dirty little treasures of a pleasure pet

scream so guilty like a suicide

smile like a child taken for a ride

ERASERHEADS, "Tamagotchi Baby"

Sa tuwing nagbubukas ako ng mga notifications sa efbee, imposibleng wala akong mababasang imbitasyong may kinalaman sa Farmville. Kahit na may pagka-adik ako sa mga social networking sites ay aaminin kong hanggang ngayon ay hindi ko pa rin alam alagaan ang mga tanim doon sa potang bukid na iyon. Pasensya nalang mga tropapips, medyo nahuli ako sa agos ng panahon.

Noong na nagbitiw na ako sa trabaho mula dati kong pinapasukan at tumatambay nalang sa bahay bago lumipad papuntang Saudi, sinubukan kong magpaturo nito sa aking misis. Matapos ang ilang pindutan sessions, napansin kong parang katulad nito ang itlog na nilalaro ko dati pero mas hamak na hi-tech nga lang.

Massacred Movies: God Saved the Industry

"Isa kang Batang 90's kung nakapanood ka ng kahit isa sa mga milyung-milyong massacre films ni Carlo J. Caparas."

Salamat sa mga walang-kaluluwang nilalang na utak sa karumal-dumal na pagpatay sa Maguindanao, ang Lupang Hinirang ngayon ay mas nakakatakot nang puntahan kaysa sa Iraq. Hindi na ako magtataka kung ang mga pasaporte ng mga ibang bansa ay tatatakan ng "Not Valid for Travel to the Philippines". Kahit naman sinong dayuhan ay matatakot sa pangyayaring kumitil ng buhay ng mga inosenteng mamamayan. Kung tayo ngang mga tumanda na sa Pilipinas ay nanlumo sa naganap na krimen, paano pa kaya silang nagbabalak dumalaw sa bayan ni Juan?

Tinaob ng "Ampatuan Massacre" ang lahat ng mga patayang naganap noong Dekada NoBenta. Kahit na sobrang dami ng kahindik-hindik na pagpaslang ang naganap noon, natabunan ang lahat ng mga iyon sa isang iglap ng 58 kataong nasawi sa Maguindanao.

Ganun pa man hindi pa rin natin dapat kalimutan ang nakaraan. Lalo na ang mga kasong wala pa ring linaw at hanggang ngayon ay sumisigaw pa rin sa paghingi ng hustisya.

Sa dami ng mga patayan noon, naisip ng manunulat sa komiks na naging direktor na si Carlo J. Caparas na pagkakitaan ang sitwasyon. Gumawa siya ng mga pelikulang hango sa tunay na buhay o masasabi kong hango sa tunay na patayan. Pumatok ito sa takilya dahil likas na usisero tayong mga Pinoy. Sinuportahan naman ito ng mga grupong laban sa krimen at sinabi nilang nakakatulong daw ito sa kamalayan ng mga mamamayan.