Bob ng Pinoy

Hindi ito tungkol kay Bob Ong. Oo, aaminin kong naging tagahanga niya ako pero hindi ko siya gagawaan ng entry. Nabubulunan na ako sa mga fan pages, text messages, at emails na nagpapakalat ng mga pangaral niya (daw) na obvious namang inimbento lang ng umiidolo sa kanya.

Sabi ng misis ko ay X-Rated daw ang mga previous posts ko kaya naisipan ko namang gumawa ng entry para sa mga bata at nag-iisip-bata!

Ang Bob na tinutukoy ko ay walang iba kundi si ROBERT STEWART o mas kilala bilang "UNCLE BOB". Ngayon ko lang nalaman (kahit na mahilig ako sa trivia) na siya pala ang founder ng Kapuso Network. Thanks to Pinoy TV na madalas i-commercial ang "mini tribute" para sa kanya, nalaman ko na isa siyang former American war correspondent na gumamit ng lumang transmitter na nabili pa ng pahulugan upang simulan ang REPUBLIC BROADCASTING SYSTEM. Siya rin ang nagtatag ng radio station na DZBB. Sa sipag at tiyaga, tumagal ng ilang dekada ang sinimulan niya. Ika nga nila, "the rest is history".

Sa mga batang lumaki noong 50's at 60's, sikat si Uncle Bob dahil mayroon siyang sinimulang Saturday morning show entitled "UNCLE BOB'S LUCKY 7 CLUB". Ayon sa nasusulat, isa itong wholesome show dedicated to children na nagsimulang mag-air noong late sixties (sorry pero hindi matukoy ni pareng Wiki ang exact date). Siya mismo ang host ng show kasama ang dalawang puppet na sila SPANKY at PANCHO. Highlight daw ng show yung parang "Show and Tell" portion ng mga bata tungkol sa favorite nilang laruan at pagbabasa ng mga mails ni Uncle Bob galing sa kanyang mga fans. Dahil dito, dumami ang mga batang tagasubaybay na naging member din eventually ng club niya.

Para sa ating mga laking Dekada NoBenta, 'di natin siya kilala ng lubos. Noong late eighties (bata pa ako noon) ay naabutan ko pa siya sa teevee pero sa murang edad ko noon ay nagtataka ako kung bakit kailangang isang lolo ang mag-host ng isang children's show. Ang tanda na niya kaya para maging credible sa mga laruan na pinapakita sa program niya!

Nang pumasok na ang nineties at medyo may kaliwanagan na ang isip ko ay naging viewer na rin ako ng UBL7C. Pero wala na si Uncle Bob, 'yung anak niyang si KUYA JODIE ang pumalit bilang host ang naabutan ko. Lumaon ay napalitan na rin siya ni TITA APRIL na naging asawa niya. Sabi ng erpats ko, hindi na kasing-saya nang nawala na si Uncle Bob sa show. Okay lang dahil pinapanood ko lang naman ito para maging updated sa mga bagong laruan na ipabibili namin ng utol kong si Pot sa mga lola at lolo naming nasa Hong Kong.

Pinauso ni Bob ang "live TV commercial" kung saan ini-endorse nila sa show niya ang mga laruan na ibinibenta ng mga sponsors. Ang dami naming gustong bilihin ng mga utol ko. Naaalala niyo pa ba ang "Connectibles"? Eh ang mga action figures ng "G.I. Joe"? Isama mo pa yung "Play-Doh" na mamahaling klase ng clay. Tapos dito ko rin unang nakita 'yung "Zoids" - mga hi-tech na laruam ito eh, parang mga electronic dinosaurs. Eh yung "Hot Wheels" ng Matchbox? Ang daming laruan na nakakapagpalaway sa'min ni utol kapag pinapanood namin ang show.

Inabangan din namin dito yung spaceship ni Shaider na Babylos. Yung nagiging baril. gustung-gusto namin magkaroon n'un dahil idol namin si Alexis! Kaya ayaw na ayaw ni erpats na nanonood kami nito dahil ang dami naming gustong ipabili! 

Parang natupad ang dasal ni tatay at nawala sa ere ang show noong 1997.

As for Uncle Bob, he died a happy man on 2006 in his house at Arizona, Phoenix. Pero kahit wala na siya, siguradong buhay pa rin sa alaala ng mga batang katulad ko ang mga masasayang araw na ibinigay ng kanyang show!

Ang sarap talaga maging bata, laruan lang ang po-problemahin mo!

Rated XX: Atras Abante

"Isa kang Batang Nineties kung na-exercise ang fantasizing abilities mo sa tulong ni Xerex."

Kapag nagkukuwento ako sa aking mga kakilala ng mga kung anu-anong trabahong pinasok ko noong bata ako ay bata pa, walang gustong maniwala. Wala daw sa itsura ko ang nagbebenta ng sigarilyo at Storck sa sementeryo tuwing araw ng mga patay. Naglako na rin ako ng banana cue, kamote cue, at maruya sa Manggahan. Nagtinda na rin kami ng kwek-kwek, fishball, kikiam, at squidball sa tapat ng bahay namin. Kahit yung pagtatrabaho ko sa Jollibee, nahihirapan silang maniwala. Katulad ko lang si pareng Drake (friendster ko dito sa blogosphere) na ayaw paniwalaan.

Lalo naman yung kuwento ko sa pagiging newspaper boy. Hindi ito katulad sa Amerika na may bisikleta 'yung bata at ibabato lang ang nakarolyong diyaryo sa tapat ng bahay ng mga parokyano. Kasama ko sa hirap na ito ang utol kong si Pot. Naging idol namin ang pinsan kong si Badds at mga tropa namin sa Angst Society dahil nabibili nila ang mga gusto nila (tulad ng Swatch at Levi's 501) sa pamamagitan lang ng pagtitinda ng diyaryo. Napakamura lang ng bigayan noon - parang sampung sentmos kapag tabloid at trenta sentimos naman kapag broadsheet. TEMPO, PEOPLE'S JOURNAL, at MANILA BULLETIN ang kadalasang bitbit namin dahil iyon ang mabenta. Natigil lang ang pagkakayod naming mag-utol nang minsang bentahan ni Pot ang mga pasahero ng service na minamaneho ni erpats. Akala kasi ni utol ay magiging proud si erpats sa ginawa niya. Pag-uwi ni papa kinagabihan, pinagalitan kami at sinabihang huwag na magbenta. 'Di niya yata nagustuhan ang mga kantsaw na inabot niya mula sa mga kasamahan. Simula noon, tagabasa nalang kami ng diyaryo. 

The Glowing Goldies

High school daw ang pinakamasarap sa lahat. Oo para sa karamihan dahil ito ang panahon na una kang tinubuan ng buhok sa mga kakaibang parte ng katawan mo. Isama mo pa ang first gelpren o boypren mo, siguradong nakakakilig na parang isa sa mga eksena ng lecheseryeng “First Time” ng Siete. Pambansang soundtrack ng buhay nila totoy at neneng ang kanta ni Ate Shawie na laging pinapatugtog kapag malapit na ang graduation.

Beep Beep Beeper

Sa high-tech nating panahon, napakadali na ng komunikasyon. Salamat sa internet at mga wireless communications, kasing-bilis ng “speed of light” ang pag-transmit ng messages papunta sa gusto mong kausapin. ‘Di na “in” ang snail mail, dahil may e-mail naman na at SMS o text messages.

Pero bago pa man namayagpag ang mga selepono ay nauna na sa pagpapasikat ang mga PAGERS sa panlasa nating mga Pinoy. Bago pa man naghari ang mga cellular networks na Globe at Smart ay may business competition na ang EasyCall at PocketBell.

Ang pager, o “BEEPER” para sa karamihan dahil sa beeping noise nito kapag nakakatanggap ng message, ay actually ang sinaunang paraan ng text messaging. Naaalala ko pa noon na Motorola ang pinakasikat na beeper unit. Pero hindi ito tulad ng mga celfones ngayon na puwede mong bilhin basta-basta sa Greenhills dahil kailangan mong mag-subscribe sa mga paging networks. Libre na ‘yung unit basta naka-plan ka. Hindi ako sigurado kung magkano ang subscription rate noon pero parang nasa hundreds to a thousand pesos ang halaga nito monthly.

Iba’t iba ang klase ang models na lumabas sa market: mayroong voice/tone pagers na may feature na makarecieve lang ng mga voice messages; mayroong numeric pagers na numero lang ang tinatanggap (usually phone numbers na dapat mong tawagan); at alphanumeric pagers, ang pinakasumikat sa Pinas, na combined letters and numbers ang capability na tanggapin. May pagers na one-liner ang monitor at meron din namang two-liner hanggang four. At take note, isang AAA battery ang nagbibigay buhay sa mga units na ito.

Noong highschool ako ay “in na in” ang malalaking celfones na parang pangkadkad ng yelo na nilagyan ng mahabang antenna. Nakakainggit talagang tingnan ang mga peyrents ng mga sosi kong klasmeyts kahit nakakatawang makita ang dambuhalang headset na nakadikit sa tenga nila kapag tumatawag. Talagang naging status symbol nga ito ng mga mayayaman. Nasa college naman ako nang simulang maging fashion victims ang mga anak ng mayayaman. Siyempre dahil nasa kolehiyo na, kailangang maging maporma. Halos lahat ng mga “can afford” na classmates ko sa Uste ay naka-tuck ang polo shirt (‘di pa polo ang uniform nung time ko) para makita yung beepers na nakakabit sa mga sinturon nila. Accesories ito ng mga tinanawag naming “RK” o “rich kids” na proud to the max everytime na may “beep beep beep” na manggagaling sa mga borloloy nila.

Paksyet sila, feeling cool. Kunwari ay nag-message ang crush nila o nililigawan pero ang totoo ay pinapauwi na sila ng mga magulang nila! Ito ang mahirap sa beepers dati dahil binibigay ito ng mga mayayamang parents sa kanilang mga anak para may way silang mapauwi sa bahay! Buti nalang at ipinanganak akong mahirap. Hahaha.

'Yun naman talaga ang misyon sa sangkatauhan ng mga pagers - for important messages lang. Yung tipong mamamatay na yung pasyente kaya kailangan kang i-page dahil ikaw ang doktor na tagapagligtas. Pero siyempre, Pinoy tayo kaya ginamit natin itong mga ito sa pakikipaglandian. Kahit na napaka-mais at napaka-keso ng message na "good night babes, sleep tight" wala tayong hiya at pakialam na i-dictate ito sa operator na magpapadala ng message sa esmi mo.

Ito ang isa sa mga downsides ng paging system. Biruin mo, kailangan pang tumawag sa operator yung sender para magpadala ng message. Ang nakakatawa, may moderation ang mga puwedeng gamitin na words. Kaya kung galit ka sa taong bibigyan mo ng malutong na mura ay magagalit ka rin dun sa operator na sasabihan ka ng "sorry po pero hindi allowed ang putang ina". Sigurado ako na hindi nauso o naimbento ang "SOB o sex on beepers". No chance in hell.

Ang labo ng sistemang maghahanap ka pa ng pinakamalapit na pay phone para mag-retrieve ng message at magreply through operator. Pero gayunpaman, mas tinanggap ito ng karamihan. Lalo na sa mga radio stations dahil mas madaling bumati at magrequest ng kanta through beepers kesa tumawag sa hotlines. Kaya nga nagkaroon ng clash ang hip hoppers at metal sa LA105.9 - dahil ito sa kagagawan ng mga beeper messages na binabasa ni The Doctor.

Bukod sa EC at PB ay nakisawsaw din ang Powerpage, Jaspage, at Infopage sa industry. Kaya naman ang daming nagkaroon ng trabaho bilang operator. Sila ang original "call center agents". Sa dami nila ay naging prone sila sa mga prank calls tulad ng mga ginagawa ng The Jerky Boys na sumikat din noong Dekada No Benta. May Pinoy version ito sa katuhan ni Driver Eric. Aaminin ko, isa ako sa mga nagpagulo sa buhay ng mga operators na ito.

Ang codename na ginagamit ko ay Sumalatokekek (courtesy of my brother Pot). Pangalan pa lang ng sender ay mahaba na. Tapos ay magpapadala pa ako ng message na: "Do you know what PNEUMONOULTRAMICROSCOPICSILICOVOLCANOCONIOSIS means?" (trivia: 45-letter word ito na lung disease ang meaning). Tapos papaulit ko ito at ipapa-spell. Aabutin kami ng mga limang minuto bago matapos. Ramdam na ramdam kong binibigyan ako ng nangangamatis na middle finger habang kausap niya ako.

Nang pumasok ang kalagitnaan ng nineties ay lumabas ang mga celfones na puwede nang magtext. Naaalala niyo pa ba ang commercial ng Globe na may magsyotang pipi't bingi na nag-date? Yung nag-uusap through text? Tanong niyo sa mga kuya niyo ito dahil dito nagsimulang tumamlay ang beepers hanggang sa namatay. May lumabas na pager na may keypads para puwede na ring magreply kaso 'di na ito masyadong napansin.

Sa Pinas, obsolete na ang pagers. Ang balita ko ay call center na ang Easy Call habang yung iba ay tuluyan nang nagsara. Pero sa ibang bansa tulad ng US at UK ay tuloy pa rin ang mga pagers. Ginagamit ito sa mga lugar tulad ng ospital na bawal ang mga frequency ng celfones na nakakasira ng mga aparato.

Kaya mga bata, pasalamat tayo sa mga nakaimbento ng beepers dahil kung hindi sa kanila malamang sa alamang ay hindi naimbento ang pagtetext!