Ang Pagwawakas ng Dekada

Bakit ba may mga sira-ulong gustong malaman kung kailan ang katapusan ng mundo?

Ang malufet pa nito, may mga taong mas malala ang topak na pinaniniwalaan ang mga sira-ulong nanghuhula ng araw ng paggunaw ng sanlibutan.

Kamakailan ay nabalitaan ko sa internet na nagpasabog nanaman si HAROLD CAMPING tungkol sa katapusan ng mundo. Ayon sa kanya, ito ay nakatakdang maganap May 21, 2011. Magsisimula raw ang Rapture sa pamamagitan ng malalakas na lindol sa iba't ibang panig ng mundo. Lahat ng mababait ay kukunin ni Lord papuntang kalangitan habang ang mga masasamang damo ay maiiwan at mararanasan ang impiyerno sa lupa hanggang October 21, 2011, ang araw ng End of the World.

Taena lang at todo sa pagka-potah dahil kung nakatsamba ang kups ay nandito pala ako sa China habang nagaganap ang katulad ng mga senaryong napanood ko sa pelikulang "Deep Impact" na isa sa mga paborito ko noong Dekada NoBenta.

...Hindi Ko Pa Alam ang Sun Dance ni Sarah

Kapag buwan na ng Mayo, panahon na ng tag-ulan. Sabi ng mga matatanda, mainam daw sa katawan ang maligo sa unang ulang bubuhos dahil nakapagpapagaling daw ito ng bungang-araw. Siguro nung mga panahong iyon ay puwede ka pang maniwala sa urban legend na 'yun pero kung susundin mo ito ngayon, siguradong acid rain ang pagtatampisawan mo.

Paborito kong maligo sa ulan noong ako ay bata pa.

Pero isa sa mga kalaban naming mga bata noon ang ulan kapag oras ng paglalaro sa lansangan. 'Di ka puwedeng maglaro ng teks dahil basa ang daan at lupa. 'Di ka puwedeng maglaro ng "patintero", "agawan base", "taguan", at kung anu-ano pang mga larong may takbuhan (ang totoo, puwede naman kung hindi kayo takot ng tropa niyo na madulas at mabagok ang ulo!). Hindi rin puwede maglaro ng "step no" at ng "piko" dahil nabubura ng ulan ang yesong ipinangguhit sa sahig. 

Lintek na ulan 'yan, laging panalo. Taena lang dahil kahit sa "bato, bato, pik", nilulusaw nito ang papel at pinapakalawang ang gunting.Talo rin daw ang bato dahil lumot ang dala ng ulan sa kanila!

Buti nalang at may itinurong pang-uto sa mga bata ang mga matatanda para hindi umulan. Naniwala ako minsan dito dahil biglang umaraw nang minsang paulan na at ginawa namin ng tropa ang payo ng mga gurang. 

Gumuhit daw ng araw sa sahig o daan habang hindi pa pumapatak ang ulan. Hindi namin alam kung ilang araw ang dapat iguhit pero kapag ganung nagkakasiyahan sa paglalaro at biglang aambon, kanya-kanya na kaming kuha ng chalk o batong puwedeng ipangguhit para gumawa ng araw. Siguro kung sa sampung araw, may nagagawa ang bawat isa sa amin para lang pigilan ng pagbuhos ng luha ng kalangitan. Hindi lang basta araw ang dinodrowing sa sahig - dapat ay my mukha ito at nakangiti!

Madalas, hindi kami pinapansin ng potang araw na pinapakiusapan naming lumabas. Parang hinahayaan niya lang kaming mabigo para magsiuwi nalang kami ng bahay. 

Kapag talagang palakas na ng palakas ang ambon, maririnig mo na ang aming chant na pinamana pa yata ng mga sinaunang mga mangkukulam, "Rain, rain, go away, little children want to play..."

Naalala ko noong minsang naglalaro kami ng tropa at nagta-tiger scream na si ermats sa pagpapuwi dahil umaambon na. Hindi ko pinapansin ang mga tawag niya dahil concentrated ako sa pagguhit ng mga nakangiting araw. Kahit nga 'yung pader ng kapitbahay, nilagyan ko ng araw para hindi matuloy ang ulan. Ang sarap kasi maglaro ng "taguan" kaya ayaw naming umulan.

Nang 'di na makatiis si ermats ay lumabas na siya ng bahay para puntahan ako. 'Di ko namalayang nasa tenga ko na pala ang kanyang mga daliri at napingot na ako!

"Loko ka talagang bata ka, hindi na magkakaroon ng araw dahil gabi na! Uwi!".

...Superhero Ko Si Peksman

Noong bata pa ako, alam ko ang kahalagahan ng mga salitang binibitiwan. 

Hindi ko alam kung paano ko siya nakilala pero alam kong isang malufet na superhero si PEKSMAN. Kapag naririnig ko siyang binabanggit ng mga kalaro ko sa aming mga munting usapan, alam kong walang halong biro ang kuwentuhan.

Sino nga ba si Peksman? 

Sa totoo lang, wala namang nakakaalam sa barkadahan namin noong mga panahong iyon kung sino talaga siya. Dahil sa may "man" ang huling bahagi nito, inisip kong isa siyang superhero na hindi ipinakilala sa grupo ng "Superfriends" na ipinapalabas noon sa RPN9. Siguro, dahil sa tindi ng kanyang kapangyarihan, takot sa kanya ang lahat ng super villains at lahat ng mga bidang may kapa at nakalabas ang brip. Kapag naririnig kong binabanggit ito ng mga tropa ko, naiisip kong isa siya sa mga tagapagligtas tulad nila Superman, Batman, Aquaman, Wonder Woman, at Plastic Man. Taena lang, wala naman si Plastic Man sa Superfriends pero napanood ko 'yung episode na nag-guest siya para hulihin 'yung dagang na-trap sa loob ng sinaunang gigantic computer na kasinglaki ng isang mansion sa headquarters ng mga superheroes.

Nang Umulan ng Abo

 

"'Nay, umuulan ng ASHFALL!", narinig kong sigaw mula sa batang kapitbahay namin.

Nakakatawa mang isipin na mali ang pagkakagawa ng pangungusap ng paslit, ganito ang madalas marinig sa ating mga noypi noong mga panahong naghasik ng bangis ang noon ko lang nakilalang MT. PINATUBO. Ang totoo rin, sa kanyang pagputok ko lang nalaman na pwede pa lang maging bulkan ang isang bundok! Nasanay kasi ko na kapag bulkan ang tinutukoy, "volcano" ang inilalagay sa hulihan ng pangalan tulad ng sa Mayon at Taal.

Isang "nobody" ang bulkang ito kaya nga siguro "Mt. Pinatubo" ang ipinangalan ni dating presidenteng Ramon Magsaysay, isang tubong Zambales, sa kanyang C-47 presidential plane para ito ay makilala. Ang siste nga lang, mas nabaon sa limot nang mag-crash ito sa Cebu noong 1957 na naging dahilan ng pagkasawi ng presidente at kasamang 24 katao.

...Gusto Ko Nang Tumanda

 

Sabi ng mga matatanda, madali raw malalaman kung ano ang magiging propesyon ng iyong anak sa paglaki nila. Ito raw ay maaaring gawin habang sila ay mga sanggol pa lang na gumagapang at wala pang alam sa mundo. Mag-iwan ka raw ng mga bagay (na may kaugnayan sa mga trabaho) sa lugar na pinaglalaruan ng iyong chikiting. Ang unang bagay na kanilang dadamputin at paglalaruan ay ang kanilang magiging propesyon sa kanilang pagtanda.

Kung halimbawang may iniwan kang rosaryo at iyon ang dinampot ng iyong anak, may posibilidad na siya ay magiging isang alagad ng simbahan. Puwedeng maging isang pari o isang madre. Gustung-gusto ito ng mga nanay at tatay dahil ang sabi nila, ang mga batang ganito raw ang pinipili ay mabait sa kanilang paglaki kaya walang magiging sakit ng ulo! Noong bata pa ako, gusto ko talagang maging pari. Tadtad ng mga religious pictures ang loob at labas ng cabinet ko. Ngunit sa paglaki ay unti-unti akong tinubuan ng sungay kaya unti-unti ring nawala ang pangarap kong makapagdaos ng sariling misa. Hindi man lang nga ako naging isa sa mga sakristanas boys sa simbahan namin sa Crame tulad ng mga kababata ko.