...Nagbaba-bye Ako Kapag Nakakakita ng Eroplano

 

Ang aking lolo at lola sa side ni ermats ay naninirahan sa Hong Kong kasama ang pamilya ng mga tita kong nanirahan doon noong mga unang taon ng dekada otsenta. Tuwing sila ay dumarating galing sa ibang bansa ay sumasama ako sa pagsundo sa kanila sa paliparan. Sa totoo lang, marami kaming magpipinsan kaya paunahan sa kung sino ang makakasama. Iyak at hagulgol nalang ang maririnig mo sa kung sino ang papalaring maiwan nalang sa bahay. Masasabi kong ibang-iba ang kultura nating mga Pinoy kapag may dumarating na kamag-anak galing ibang bansa dahil mismong pamilya ko ay naranasan ito. Aaminin kong dumaan din ang aming angkan sa puntong isang batalyon ang nagsusundo sa NAIA. Hapon pa ang lapag ng eroplano pero umaga pa lang ay nandoon na kaming punung-puno ng pananabik. Nakakita na ba kayo ng isang jeep na animo'y may outing dahil sa mga kaldero ng ulam at kanin na dala? Ganun kami kapag nagsusundo.

Kapag ihahatid na namin sila sa airport pabalik ng HK, ay ganun pa rin ang scenario. Marami pa rin ang mga sumasama at nandoon pa rin ang mga kaldero at makukulit na mga apo. Ang kaibahan nga lang, ang sayang naramdaman noong nagsundo ay napapalitan ng lungkot dahil tapos na ang bakasyon ng lolo at lola. Kapag nakapasok na ang mga matatanda sa departure area matapos ang pamamaalam ay talaga namang malungkot - sabi nga nila, ang airport ay ang pinakamasaya at pinakamalungkot na lugar sa ating mga Pinoy. Sa aming mga bata, hindi nagtatapos ang pamamaalam sa airport dahil kapag nakakakita kami ng eroplano ay nagbaba-bye kami sa paniniwalang 'yun ang sinasakyan ng aming mga mahal na granpeyrents.

"Pa, makikita ba kami nila nanay at tatay kapag nagba-bye kami sa eroplano?"

"Oo naman anak."

Magaling si erpats kasama sila ermats, tito, at tita sa pagsagot sa katanungang ito. Hindi na nila kailangang i-elaborate dahil madali naman kaming maniwala. Nagtatalo pa nga kami nila insan kung sino ang unang makikita ng mga matatanda kapag nagba-bye kami. Ang iba naman, nilalakasan pa ang pagsigaw ng "Ba-bye nanay. Ba-bye tatay!" para sila raw ang unang marinig. 

Kahit na nakarating na sila sa Hong Kong ay nagpapatuloy pa rin ang pag-uunahan namin sa pagba-bye kapag nakakakita ng eroplano dahil naniniwala kaming kung sino ang maraming "papansin points" ay siguradong maraming pasalubong sa sunod na bakasyon ng mga matanda.

Lahat ng dumaan sa pagkabata ay nahilig sa eroplano. Mapalalaki man o mapababae. 

Aminin mo dahil naging parte ng buhay natin ang eroplano. Sigurado akong natanong ka rin ng iyong mga magulang ng "Wer is da eropleyn?" noong ikaw ay isang baby pa lang. 

Nagkaroon ka rin ng mga laruang eroplano na kahit hindi lumilipad ay masayang-masaya ka na kapag nabibigyan nito. Kapag kinikiliti ka ng iyong mga magulang noong ikaw ay totoy o nene pa ay imumuwestra nilang parang eroplano ang mga kamay at daliri bago ito ipangkiliti sa katawan mo. Kapag nahihirapan silang pakainin ka ay iaarte nilang parang eroplano ang kutsara bago ito isubo sa iyong bibig. Kapag pumupunta kayo sa peryahan aty sumasakay ka sa carousel na eroplano at eroplanong hinuhulugan ng coins para yumugyog. At kung naabutan mo ang Fiesta Carnival, sigurado akong pumila ka sa eroplanong mala-Rialto ng EK ang dating!

Noong ako ay bata pa, nagbaba-bye ako kapag nakakakita ng eroplano. Ngayong 23-day vacation ko, matatagalan pa ang mga kulilits na anak ko bago sila magba-bye sa airplane!

(Originally posted on January 18, 2012)