...Natae Ako sa Eskwelahan

 

Sabi ng mga matatanda, masuwerte raw ang makatapak ng tae. Iniiwasan daw ito kaya suwerte mo kung matapakan mo ang shit nang hindi sinasadya. Magkakapera ka raw sa araw na iyon.

Pero paano kung sa'yo nanggaling ang mabahong etchas? Ibig sabihin ba nito ay ikaw ang pinanggalingan ng suwerte? At suwerte rin bang matatawag kung ang buris na lumabas sa'yo ay hindi mo lang napigilan sa hindi inaasahang pagkakataon? Of all places, sa eskuwelahan pa.

Simulan na ang mabahong usapan. Paabot ng tissue please. Time space warp, ngayon din!

Noong ako ay nag-aaral pa sa Mababang Paaralan ng Kampo Krame, naranasan kong pumirma sa slambook at isa sa mga iniiwasan kong tanong sa potang autograph book na iyon ay ang malufet na "What is your most embarrassing moment?". Nasa grade five at six na kami noong mauso ang slambook kaya kung sasagutin ko ang question na ito ng katotohanan, medyo fresh pa ang mga alaala. Nakakahiya talaga ang aking experience kaya ang isinasagot ko nalang dito ay "secret". Kapag may makulit namang ayaw ng "secret" na sagot, ang inilalagay ko nalang ay "'yung time na nahuli akong nangungulangot" para naman "konting nakakahiya lang".

Grade 3 ako noon, uso pa ang mga lunch boxes dahil mga totoy at neneng pa kami. Pinabaunan ako ni ermats ng paborito kong hotdog sandwich na hindi nakalagay sa hotdog bun kundi sa dalawang pirasong tasty bread na may ketsup at mayonaise. Sa 'di ko malamang dahilan, imbes na paborito kong Zesto mango juice ang ka-partner ng tinapay, tinimplahan ako ng Anchor Milk at inilagay sa tumbler. Okay lang, sa loob-loob ko, parang katulad lang ng mga napapanood kong bata sa mga Amrican teevee series. Sosyal!

Recess time. Lamon. Ngasab. Lagok ng gatas. Pero teka, bakit parang medyo maasim 'yung panulak ko? Dedma nalang, kesa naman uminom ako sa water fountain na mahaba ang pila ng estudyante. 

Balik sa klase, lecture. Maya-maya ay parang may mga biik na nag-iingay sa sa loob ng tiyan ko. Mukhang nagrerebolusyon sina small at large intestines dahil sa kinain ko. Kabag lang ito, uminom kasi ako ng gatas eh. Matapos ang isang subject, sumimple ako palabas ng silid at nagbuga ng masamang hangin. Next na subject, ganun pa rin ang nararamdaman ko, parang ang daming hangin sa tiyan ko kaya nagpaalam na ako kay teacher, "Ma'am, may I go out?". Utot ulit habang papunta ng kubeta. Mawawala na siguro itong kabag ko. Sumunod na subject, ganun pa rin ang pagwawala ng mga damuho sa loob ng tiyan ko. Sinubukan kong umutot ulit pero parang may naramdaman akong gustong sumamang tae palabas. Paksyet, hindi puwede ito! Kailangang tiiisin ko ito, malapit naman na ang uwian. Ang tumbong natin ay alam kong "voluntary muscles" na kayang kontrolin -"it's all in the mind", think of a happy thought. Pero taena, kahit anong pag-iisip ko kay Santa Claus na bibigyan niya ako ng malaking regalo sa Pasko, nagiging "involuntary" na ang puwet ko. Ayaw makisama at gusto ng pakawalan ang kung ano mang samang nasa ka-loob-looban ko. Pinagpapawisan na ako ng malamig at butil-butil. "Ma'am, may I go out?", kahit 'di pa pumapayag si teacher ay tumayo na ako at kumaripas ng takbo papuntang banyo.

Heto ang scenario sa isang public school - iisa o dalawa lang ang janitor/s namin kaya napakadami niyang time na HINDI LINISIN ang mga potang inidorong may mga yellow submarines at peanut butter filling. Pagdating ko sa CR, diretso ako sa cubicle number 1 - may mga taeng hindi nai-flush. PASS! Cubicle number 2 - mas maraming tae! Pass ulit, "I will take cubicle number 3 nalang po!". Mas marami ulit at ang tingin ko ay parang ilang taon na 'yung 'di nabubuhusan. 'Di ako nag-panic. Stayed calm. May isa pa namang CR malapit doon sa tapunan ng mga basura, 'dun nalang ako tatae. Pinuntahan ko 'yun pero parang itinadhana yata ni Bro ang araw na 'yun para matuto akong huwag uminom ng panis na gatas. Walang suwerte, puro tae! Habang tinititigan ko 'yung inidoro, umiiyak na ako kasi ayokong matae sa salawal pero ayoko rin namang mag-swimming sa dagat ng jerbaks!

No choice, kailangan ko na talagang iiri ang nararamdaman. Nagmadali akong hubarin ang shorts ko. Ang siste, ilang hakbang pa lang ang tinatahak ko papuntang trono ay may narinig akong "prrrooooootttt....." mula sa aking wetpaks. Bakit ba mas nagpupumiglas ang puwet natin kapag nakakakita na tayo ng inidoro? "Mamaa....", 'yun nalang ang nasambit ko at sinabayan ng iyak. Ilang minuto ang lumipas, wala na akong luha kaya naisip ko nalang na maghugas. Meron namang maruming tabo at maruming tubig na nasa loob ng maruming drum. Paglabas ko ng banyo, nakita ko ang isa kong klasmeyt at nagulat siya sa akin. Wala nga pala akong salawal dahil hinubad ko na. Buti nalang at abot malapit sa tuhod ang white t-shirt ko kaya natakpan ang aking pututoy.

Hindi ko alam kung paano ako nakauwi noong araw na 'yun. Pero natatandaan kong walang sumundo sa akin at naglakad pa rin ako pauwi mula Kampo hanggang bahay namin (mga fifteen-minute walk din 'yun). Sikat ako sa buong klase kinabukasan. Yehey! Galit na galit ako kay mama dahil sa gatas na tinimpla niya. Simula noon, ayoko nang uminom ng gatas maliban nalang kung ako ay nasa bahay.

Ang kuwento ko ay medyo "katanggap-tanggap" pa dahil ako lang naman ang nakakita sa aking mabahong pagkakalat. Sigurado ako, may mataeng karanasan ka rin noong nasa elementarya o pre-school ka pa - maaring ikaw mismo ang bida o ang isa sa mga klasmeyts mo.

May naranasan akong biglang bumaho ang silid-aralan kaya biglang sumigaw ng patanong si ma'am ng "Class, sino sa inyo ang tumae?!". Siyempre, wala namang aamin kaya isa-isa niyang aamuyin ang lahat. Presto, dahil sa malufet niyang ilong na may mga butas na malalaki, alam na niya kung sino ang tumae! Ang ganitong scenario ay hindi lang isang beses kong naranasan sa mga kamag-aral ko. Napakaraming beses sa classroom. Nandyan 'yung magsusumbong 'yung isa dahil tumae 'yung katabi. Iiyak dahil hindi naman daw. Pero kapag pinatayo, ayaw tumayo. Kapag tumayo naman, laglag ang  itinatago! Meron namang pagkakataon na walang nagsumbong, walang nakaamoy pero biglang may hahagulgol. Doon nalang namin malalaman na may umiiyak dahil umaagos na ang tae niya sa kanyang binti papuntang medyas! Malas mo kung isa ka sa mga cleaners. Suwerte naman ng buong klase dahil suspended ang classes! Yipee!

May klasmeyt naman kaming natae habang flag ceremony. Sa mga ganitong pagkakataon, mahirap pigilan ang pagpupumiglas ng tumbong mo dahil "standing straight" kayo at hindi puwedeng umalis sa pwesto kapag kinakanta na ang National Anthem. Ang malas mo rito, buong eskuwelahan ang makakaalam ng baho mo. Kadalasan, mga isang linggong absent ang kawawang biktima!

Naaalala mo pa ba 'yung Humpy Dumpy na masarap pero amoy tae kapag kinain mo sa loob ng aircon bus? Akala namin ay may kumakain lang nito noong minsang mag-field trip kami kaso parang hindi nawawala ang amoy at habang tumatagal ay pabaho na ng pabaho ang buong sasakyan at nakakasuka na. At tulad ng dati, bigla nalang may iiyak nang malakas kapag may nabuko na.

Noong ako ay bata pa, natae ako sa eskuwelahan. Hindi ko ikinahihiyang ito ang aking "most embarassing moment". Dito ko natutunan ang pagiging maparaan sa panahon ng tawag ng kalikasan.

Flush.

(Originally posted on August 8, 2011)