"Isa kang Batang 90's kung alam mo ang pangalan ng salarin sa Hultman-Chapman Double Murder Case."
Masarap manirahan sa Pilipinas dahil malaya ang mga tao.
Ang siste nga lang, ang sobrang kalayaan nating mga Pinoy ay nagiging dahilan minsan upang matakot tayong mamuhay sa Lupang Hinirang.
Gaano ka kasiguradong hindi ka mapapahamak sa iyong paglalakad sa isang madilim na lugar sa dis-oras ng gabi? Ako, sigurado akong "Hindi ako sigurado." ang isasagot mo.
Mahal ko ang bayan ni Juan ngunit minsan ay napapaisip akong manirahan nalang sa ibang bansa kung saan wala kang pangambang iniisip sa tuwing maglalakad nang mag-isa. Hindi ko sinasabing ligtas sa ibang mga bansa pero alam nating may ilang mga bayan na mas mababa ang bilang ng mga krimeng nagaganap.
Hindi na tayo nagugulat ngayon sa mga balitang may isang babaeng ginahasa sa isang eskinita bago ginilitan. O kaya naman ay isang binatilyong hinoldap muna tsaka pinatay. Ice pick, balisong, baril, at iba pang mga bagay na nakamamatay - name it, we have it!
Kahit na noong Dekada NoBenta, ang mga krimeng katulad ng nabanggit ko ay hindi na bago dahil simula nang mawala ang kinatatakutang kurpyo, mas dumami ang mga ganitong klase ng karahasan. Madalas silang laman ng mga pangunahing-balita sa teevee at ng mga duguang front pages ng mga pahayagan.
Pero paano kung ang sangkot sa krimen ay kapwa mayayaman at naganap sa isang eksklusibong lugar na pinamumugaran ng mga bigatin ng bayan? Mas nakakagulat, hindi ba?
